Bir çocuğumuz olsa…
1 Eylül 2018 02:00
Yûsüf Mahdum hazretleri, duâları kabul olan velîlerdendir. 1485 senesinde Şirvan’da vefât etti. Bu zâtın hizmetlerini gören yaşlıca bir kimse vardı.
Mehmet Dede…
Ancak yaşlanmasına rağmen hiç çocuğu olmamıştı. Hanımıyla birlikte buna çok üzülüyorlardı.
Bir gün, açtı bu işi bu büyük “velî”ye:
“Efendim, otuz yıldır evliyiz, Çocuğumuz olmuyor” dedi.
Mübârek sordu:
“Üzülüyor musun?”
“Evet efendim, Rabbimiz bir oğul verse, ben ölürsem, oğlum baksa hizmetinize” diye arz etti.
O an yağmur yağıyordu...
Yûsüf Mahdum, ona;
“Bana, bir bardak yağmur suyu getir!” buyurdu.
Koşup getirdi hemen.
O suya, “Fâtiha-i şerîfe”yi okuyup; “Fâtiha, her şeye şifâdır. İkiniz de üçer yudum için bundan. İnşallah sizin de murâdınız hâsıl olur” buyurdu.
İkisi de içtiler bu sudan. Çok geçmeden bir oğulları oldu.
Fakat bebek âmâ idi, yâni kördü.
Getirip arz etti hocasına.
Mübârek zât;
“Bu çocuk büyüyünce, büyük bir âlim olur ve ilmiyle irşat eder nice insanları” buyurdu.
Sonra kucağına aldı onu.
Sağ kulağına ezân okudu...
Sol kulağına da ikâmet.
O anda iki gözü de açıldı bebeğin.
Gülüyordu. Büyüdüğünde “büyük bir âlim” oldu ve ilmiyle “feyiz” saçtı insanlara.