“Keşke annem beni doğurmasaydı!..”

Tâbiîn devrinin büyük velîlerinden olan Atâ Süleymî hazretleri, Basra’da doğdu.

757 (h.140) senesinde vefât etti.

Allah’tan çok korkardı.

Bazen sevdiklerinden;

"Bana ruhsat, kolaylık gösteren hadîsleri; dinde kolaylık gösteren hükümleri söyleyin ki, korku hâlim hafiflesin!" diye ricâda bulunurdu.

● ● ●

Bir gün, sevdiklerinden

Bişr bin Mansur, bu zâta;

"Yâ Atâ! Büyük bir ateş yakılsa ve ‘Bu ateşe girenler cehennemden kurtulup cennete girecek’ denilse, kendini o ateşe atar mısın?" diye sordu.

Cevâbı gecikmedi.

Tereddüt etmeden;

"Çok isterim, hattâ o kadar sevinirim ki, bu aşırı sevincimden dolayı ateşe girmeden, rûhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.

● ● ●

Atâ Süleymî hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:

Bir sabah vaktiydi.

Atâ hazretlerinin yanına varmıştık.

Uzun süre yanında kaldık...

Devamlı ağlıyordu!

“Pişmânlık” içindeydi.

Devamlı sûrette;

“Keşke annem beni doğurmasaydı” sözünü tekrarlayıp durdu...