Ali Semerkandi rahmetullahi aleyh -3-

Çekirge afeti!.. Kadınlar çalışırken, bir yaz günü ekinde, Sığır otlatıyordu "Ali Semerkandi" de. Baktı ki, namaz vakti ilerlemiş, geçecek, Lakin su bulamadı abdest tazeliyecek. Asâsını vurarak, toprağın bir yerine, Buyurdu; (Ey su, yerden, çık toprak üzerine.) Gövde kalınlığında bir su çıktı o anda, Yayılmağa başladı, süratle o alanda. Lakin bağırdılar ki suyu görüp kadınlar, (Bu su da nerden çıktı, ekinler gördü zarar.) O zaman buyurdu ki, akan suya bakarak; (Ey su, şöyle sessizce ve belli belirsiz ak.) O andan itibaren, su aktı gayet sessiz, Çıktığı ve aktığı, oldu belli belirsiz. O tarihte, Bursa'da, bir "çekirge âfat"ı, Oldu ki, harab etti bilcümle hububatı. Bundan kurtulmak için, uğraşıldı bir nice, Lakin alınamadı yine de bir netice. Alim ve velilere dahi haber verdiler, Ki, bunun çaresini söylesinler bilenler. Ali Semerkandi'ye dahi geldi birisi, Sordu ki; (Bu afetin, nedir acep çaresi?) O dahi, asasıyla çıkardığı su var ya, Ondan, bir miktar verip, irsal etti Bursa'ya. Buyurdu: (Haşeratın olduğu yere biraz, Bu sudan serpilirse, onlardan eser kalmaz.) Hakikaten o sudan, o yerlere serptiler, Çekirgeler bir anda, orayı terk ettiler. Padişah çok sevindi, duyup bu hadiseyi, Bursa'ya davet etti, Ali Semerkandi'yi. Gelince, karşıladı kendisi Onu bizzat, Saygı, hürmet gösterip, eyledi çok iltifat. Müsaade isteyip dönecek idi ki tam, Bursa'da kalmasını, etti Ondan istirham. Lâkin O istemedi, sultanın teklifini, Arz etti ki, bu babda "mazur görsün" kendini. Padişah makul görüp, dedi ki: (Öyle ise, Varsa bir isteğiniz, söyleyin onu bize.) Buyurdu ki: (Fakirdir Çamlıdere insanı, O yöre halkı için, bahşedin bu ihsanı. Mesela askerlikten tutulsun onlar muaf, Ve toprak kirasından, olsunlar cümlesi af.) Padişah, bu talebi severek kabul edip, Bu hususta bir ferman yazdırdı emir verip. Bindörtyüz elli yedi yılında bu büyük zat, Yine Çamlıdere'de eyledi Hakk'a vuslat. Türbesi, kabristanın tam orta yerindedir, Ziyaret edenlere, halen de feyiz verir...