Hacı Bayram-ı Veli rahmetullahi aleyh -2-

Padişah fermanı!.. "Hacı Bayram-ı Veli" hem ders okutuyordu, Hem de, halka camide, nasihat ediyordu. Onu çekemeyenler, padişaha geldiler, (Efendim, Ankara'da biri var ki) dediler. (Hacı Bayram-ı Veli diyorlar kendisine, İnsanlar, akın akın, giderler meclisine. Aleyhinizde dahi, söz söylemiş bu insan, Korkarız ki ilerde, çıkarır belki isyan.) Padişah, tetkik için bu şahsın durumunu, Emretti; (Yakalayıp getirin bana onu. Emrime baş kaldırıp, gelmek istemez ise, Zincire bağlıyarak, getirin zorla bize.) Vazifeli memurlar, bu fermanı aldılar, Edirne'den çıkarak, yola revan oldular. Ankara'ya az bir yol kalmıştı ki, bir ara, Rastladılar bir gençle, nurlu bir ihtiyara. O yaşlı zat, bunlara sordu ki: (Acaba siz, Nereye, ne maksatla acele gidersiniz?) Dediler: (Ankara'da varmış ki garip biri, Toplamış etrafına, bir grup kimseleri. Sultana baş kaldıran, isyancı biri imiş, Adı da, halk içinde, "Hacı Bayram Veli"ymiş. Biz onu yakalayıp, zincire vuracağız, Atıp arabamıza, sultana varacağız.) O nur yüzlü ihtiyar, dedi ki o erlere; (Aradığınız benim, gitmeyin başka yere. Ferman verilmiş ise, durmayın artık daha, Haydi, beni bağlayıp götürün padişaha.) Bu sözler karşısında, şaşkına döndü erler, Zira aradıkları, bu nurlu zatmış meğer. Dediler ki; (Efendim, sizden özür dileriz, Zira aradığımız, asla siz değilsiniz.) Hacı Bayram-ı Veli buyurdu ki bu sefer; (Yine de biz gidelim, padişah merak eder.) Velhasıl beraberce, geldiler Edirne'ye, Sultan merak ederdi: (Bu isyancı kim?) diye. Bir "Eşkıya" beklerken, Sultan İkinci Murad, Gördü ki, karşısında nur yüzlü veli bir zat. İhsanlarda bulundu kendisine gayetle, Ve lakin "Hacı Bayram" reddetti nezaketle. Sultan ısrar edince, buyurdu ki o zaman; (Padişahım, mutlaka gerekliyse bir ihsan, Vergi ve askerlikten, bilcümle talebemiz, Bir müddet muaf olsun, muvafık görürseniz.) Padişah, Hacı Bayram Velinin teklifine, (Uygundur) buyurarak, ferman verdi eline. Hacı Bayram-ı Veli, o fermanı alarak, Döndü hemen geriye, hiç oyalanmıyarak.