Zalimin oyunu!..
15 Mart 2016 02:00
Dedem, “Zalimin, ölürken bile zulmü devam eder" derdi. Ve çocukluğuna dair yaşanmış bir hikâyeyi anlatırdı göçüp geldiği topraklardan. Sene 1920’ler, Balkanlarda Deliorman bölgesi. Bir şaki (o zamanın teröristi) adı Soysuz Boril, öylesine zulüm ediyor ki herkes canından bezmiş. Ne güvenlik güçleri bir şey yapabiliyor ne hükümete başvurulardan bir çözüm geliyor.
Soysuz Boril, çetesiyle birlikte sadece dedemin köyüne değil tüm bölgeye şiddet uyguluyor, yol kesiyor, haraç alıyor, baskınlar yapıyor, evli bekâr fark etmeksizin kadınları kaçırıyor, cinayetler işliyor, akla gelebilecek türlü zulmü ediyormuş… Ancak o dönemdeki eşkıyalar, ırza göz dikmez âcize dokunmazken Boril, bu ve benzeri tüyler ürpertici suçları işlediği, çocukları bile katlettiği için bölge halkı ona "Soysuz" lakabını takmış.
Soysuz Boril, bir baskında ağır yaralanmış ve ölmek üzereyken köyün önde gelen birkaç kişisini yanına çağırtmış. “Ben size çok zulmettim. Beni affedin… Hâlim diğer zalimlere ibret olsun. Ben öldükten sonra cesedimi köy meydanındaki ağaca tek bacağımdan asın. Bende hakkı olan herkes gelip bir sopa vursun” demiş.
Boril ölmüş… Köylü de vasiyetini yerine getirmiş… Cesedi tıpkı onun istediği gibi meydandaki ağaca tek bacağından ters asılmış, insanlar da gelip sopayla, kürekle, nacakla vurmuş hırsını almış. Oysaki Soysuz Boril’in planı farklıymış. Ölmeden önce verdiği talimat doğrultusunda adamları olayı hükümet yetkililerine ispiyonlamış. Köye gelip halkı ağaca asılmış bir adamı darp derken gören güvenlik güçleri, zaten Türk-Bulgar gerginliği olan köyde, Türkler bir Bulgar’ı linç ediyor sanmış! Onları durdurmak için ateş açınca insanların yarısı oracıkta can vermiş, sağ kalanlarsa hapse gönderilmiş...
“Yaa, işte böyle…” derdi dedem. “Allah’ın kalplerini mühürlediği zalimlerin, ölürken de, öldükten sonra bile zulümleri devam eder…” Tıpkı bugünkü kansız, soysuz teröristler gibi... "Mazlumun gönül dumanının zalime ettiğini, kızgın ateş kuru otlara yapamaz” der Sadi. Elbette ki bulacaklar ettiklerinin karşılığını. “Yaptıkları şeyler başlarına gelirken zâlimlerin korkudan titrediklerini görürsün!.." (Şûrâ suresinin 22. âyeti)
Soysuz Boril, çetesiyle birlikte sadece dedemin köyüne değil tüm bölgeye şiddet uyguluyor, yol kesiyor, haraç alıyor, baskınlar yapıyor, evli bekâr fark etmeksizin kadınları kaçırıyor, cinayetler işliyor, akla gelebilecek türlü zulmü ediyormuş… Ancak o dönemdeki eşkıyalar, ırza göz dikmez âcize dokunmazken Boril, bu ve benzeri tüyler ürpertici suçları işlediği, çocukları bile katlettiği için bölge halkı ona "Soysuz" lakabını takmış.
Soysuz Boril, bir baskında ağır yaralanmış ve ölmek üzereyken köyün önde gelen birkaç kişisini yanına çağırtmış. “Ben size çok zulmettim. Beni affedin… Hâlim diğer zalimlere ibret olsun. Ben öldükten sonra cesedimi köy meydanındaki ağaca tek bacağımdan asın. Bende hakkı olan herkes gelip bir sopa vursun” demiş.
Boril ölmüş… Köylü de vasiyetini yerine getirmiş… Cesedi tıpkı onun istediği gibi meydandaki ağaca tek bacağından ters asılmış, insanlar da gelip sopayla, kürekle, nacakla vurmuş hırsını almış. Oysaki Soysuz Boril’in planı farklıymış. Ölmeden önce verdiği talimat doğrultusunda adamları olayı hükümet yetkililerine ispiyonlamış. Köye gelip halkı ağaca asılmış bir adamı darp derken gören güvenlik güçleri, zaten Türk-Bulgar gerginliği olan köyde, Türkler bir Bulgar’ı linç ediyor sanmış! Onları durdurmak için ateş açınca insanların yarısı oracıkta can vermiş, sağ kalanlarsa hapse gönderilmiş...
“Yaa, işte böyle…” derdi dedem. “Allah’ın kalplerini mühürlediği zalimlerin, ölürken de, öldükten sonra bile zulümleri devam eder…” Tıpkı bugünkü kansız, soysuz teröristler gibi... "Mazlumun gönül dumanının zalime ettiğini, kızgın ateş kuru otlara yapamaz” der Sadi. Elbette ki bulacaklar ettiklerinin karşılığını. “Yaptıkları şeyler başlarına gelirken zâlimlerin korkudan titrediklerini görürsün!.." (Şûrâ suresinin 22. âyeti)
Ninem diyor ki; Allah tokadının sedası yoktur, vurduğu zaman devası yoktur...