Hayırlı ramazanlar...

Ramazanda çocuk olmak, içindeki oruç sevdasıyla gözleri ovuşturmaya bile takati olmaksızın sahurda el yordamıyla yemek yemektir. "Susarsın bak!" ikazlarıyla su stoklayıp ertesi gün mahalle maçında lök lök etmek, yahut imsaka bile varmadan yatağı göle çevirmektir...

Ramazanda çocuk olmak, iftar saatinde gözü cami şerefelerine dikmek, menzildeki bütün cami kandilleri yanana dek nöbet yerini terk etmemek, hazır olunca da avazı çıktığınca bağırmaktır...

Ramazanda çocuk olmak, iftara misafir geldiğinde sevinmektir. Çay faslında tepsi ardından elde şekerlikle gezinip, bir aferin, bir maşallah duyana dek tribünlere oynamaktır... Ramazan hatırına uslu, sabırlı olmaktır. Misafir "kardeşi" ittirmemek, uyuyakalmışsa göz kapaklarını açmaya çalışmamak, yeni bebeği post modern bir oyuncağa çevirse bile kafasını duvara duvaraa duvaraaa vurmamaktır...

Ramazanda çocuk olmak, bir büyüğün eline eteğine takılıp teravihe gitmektir... Herkes secdedeyken tavan çinilerini incelemek, 'büyük adam oldum ben' havalarıyla yalandan öksürmek, belki de bir daha hiç yakalanmayacak huşuyla ibadet etmektir... Yandaki arkadaşın eteğine basıp koro halinde kikirdemek, yahut yabancı bir teyzenin etinizi burkarkenki "kikirdemeyin" ikazıyla feyiz dolmaktır!.. Masumiyeti de, tebessümü de kaybetmemek, et burkan o yabancı teyzenin dizinde tesbih çekerken uyuyakalmaktır...

Ramazanda çocuk olmak, tertemiz avuçları açıp, mantıktan, riyadan bağımsız yakarmaktır! "Allahım, orucumu kabul et. Annemi babamı koru, annem bayramda şekeri yasaklamasın... mmm bir de kimse masa örtüsünü yaktığımı fark etmesin, amiiin..."

Ramazanda çocuk olmak, iftar kadar mutlu olmaktır...

 

Ninem diyor ki: Ağaç yaşken eğilir.