Kısmet

Vakti zamanında Semerkand’da bir semerci ustası, hem semer yapar hem eskiyenleri tamir eder, kül kömür geçinip gidermiş. Semerci ustası, mesleğinin alametlerinden olacak ki; çalışırken üzerinde oturduğu koltuğunu da semerden yapmış. Bu semerin gizli bir bölmesini de para kasası olarak kullanmaktaymış. Fakat semerde kasa olduğunu yanında çalışan oğlu bile bilmezmiş... Gel zaman git zaman, çalışılır kazanılır, paralar bu kasada biriktirilirmiş. Olacak bu ya, adamcağızın şehirden ayrılması icap etmiş. Kendi kullandığı semerin asla satılmamasını sıkı sıkı tembihleyerek dükkânı oğluna emanet etmiş.

Babası yokken oğul, babasının tembihlediği haricindeki bütün semerleri satmış.

Fakat bir akşam, yolcunun biri gelmiş ve semer almak istemiş. Adamın ısrarlarına dayanamayan oğul, biraz da kâr ederim düşüncesiyle 10 akçe olan semeri 30 akçeye satıvermiş.

Baba tüccar seyahat dönüşü semerden yapma koltuğunu yerinde göremeyince şoke olmuş! Nerede olduğunu sorduğunda oğlu satmak zorunda kaldığını ama üç katı kâr ettiğini heyecanla söyleyince de şaşkına dönmüş.

Kimseye bir şey söylemese de için için yanmaya başlayan baba, işi gücü bırakmış… Semerkand, Buhara, gezmedik yer, uğramadık han bırakmamış; ama ne çare ki semerini bulamamış... Tüccarın kaç ay, kaç yıl gezdiği bilinmez. Ama yorulduğu belli ki şu beyit dökülmüş dilinden:

Semeri bulamayacağına kanaat getiren baba eve dönerek işe koyulmuş. Semer satmaya ve tamir etmeye devam etmiş... Gel zaman git zaman, bir semer eskitecek kadar vakit geçmiş… Bir gün, bir adam semer tamir ettirmek için dükkâna gelmiş. Tüccar, yıllar önce kaybettiği semerini tanımış; ama hiç belli etmemiş. "Tamirlik hâli yok, çok eskimiş, bunu bırakın ben size yenisini vereyim” dediğinde sevinen müşteri teklifi tabii ki kabul etmiş. Adam dükkândan çıkar çıkmaz semerini kontrol eden tüccar, parasını yerinde görünce sevinmiş ve şu beyti mırıldanmış:

 

 

Ninem diyor ki; Nasipten öte yol yok.