Bu Fener'i beğendim

Her zaman söyler, her zaman yazarım; Bir maçın analizini yaparken, sadece kazanan takım üzerinden yazıp konuşursanız hem kaybedeni aldatırsınız, hem kazananı, hem de sizi takip edeni... 

Galatasaray-Mersin İY maçından tabii ki ucuz kurtulan Galatasaray oldu ama Mersin'in o oyunu tezgâhlaması da tartışmasız Galatasaray'ın 'üç kurgu bloğunda' birbirinden uzak duruşu etkili oldu. Buradan hareketle herkes Mersin'in Fenerbahçe'ye de dert olabileceğini düşündü. Ama atlanılan bir gerçek vardı, o da Fenerbahçe'nin son zamanlarda iyi oynamamasına rağmen 'üç kurgu bloğunu' özellikle savunmaya dönerken birbirine çok etkili yaklaştırışıydı. Bu gerçekle Mersin İY o Galatasaray maçındaki müthiş orta sahasıyla görünmedi, koca oyunda biri birinci devrede, öbürü de ikinci devrede olmak üzere iki pozisyon bulabildi. 

Buna karşılık Fenerbahçe kaç pozisyon buldu... Başta penaltı olmak üzere neredeyse iki elin parmak sayısına ulaşabildi. Yukarıda da değindiğim gibi Mersin'in orta sahası Fenerbahçe oluşumundan dolayı ses ve görüntü veremezken savunmasında Servet inanılmaz bir bilgi birikimiyle kalecisiyle beraber maçı son dakikaya kadar tuttu. Gökhan, Alves, Egemen ve Caner dörtlüsü yukarıda da lafını ettiğim iki pozisyon hariç yerleşim ve zamanlama olarak olumlu not alırken, Topal da neredeyse tek başına kendi mevkisindeki adamlar başta olmak üzere öndekilerin hepsini yönetti, yönlendirdi. 

Burada kestiremediğim bir önemli karara da değineyim. Bugüne kadar bizim ligde toplam bir maç dakikası bile olmayan Diego'ya penaltı attırmanın hangi futbol zekâsına uyduğunu çok merak ederim doğrusu. Haa maç farklı gider, kaleden Volkan'ı da çağırır attırırsın. Ama 1-0'ın hangi garantisi var ki geçen hafta 86'da harika bir penaltı atan Emre'yi ıskalarsın! 

Fenerbahçe'yi son 7-8 maçtan bu yana ilk defa bloklarını iyi yakınlaştıran, oyunu her iki yönünü topluca oynayabilen bir takım olarak gördük. Bu da Galatasaray maçının herkes tarafından beğeni kazanan Mersin'i dağıtıp karıştırmasında başrolü oynadı.