Biz bunu hak etmedik

Eintracht’ın konuğu olarak yavru vatan Frankfurt’taydık dün gece!.. Tribünlerde kendilerine ayrılan yere sığmayan Fenerbahçe taraftarları, Türkiye sevdalıları, stadın her yerine dağılmış, coşkulu tezahüratlarıyla Deutsche Bank Park’ta Saracoğlu havası estiriyordu.

Beşiktaş’la umutlandığımız, Galatasaray’la güldüğümüz Avrupa arenasında Fenerbahçe ile coşmak istiyorduk. Henüz ilk dakikada gelişen atak bu umudu aşıladı bize. Ah Diego Rossi o golü atsaydı… Belki de Avrupa kupalarındaki en erken sevinçlerimizden birini yaşayacaktık.

Fener iyi oynadı

Eksiklerimiz vardı ama gecesini gündüzünü ekibiyle birlikte Samandıra'da geçiren Vitor Pereira, sorunu klonlamayla aşmış gibiydi. İki kişilik oynuyordu sarı lacivertliler. Gustavo ile Mesut kariyer zirvelerini yaşadıkları topraklara gelince bambaşka bir kimliğe bürünmüş resital sunuyordu. Valencia topla dans ediyor, Ferdi ile Osayi hem çalımlıyor hem savunuyor, Mert Hakan ışınlanırcasına koşular yapıyordu. 

Araya atılan toplar, şık çalımlar, topuk pasları derken, Almanlar da ne ezber ne disiplin kalmıştı. Topa tuttuğumuz kaleyi yıkmak zor olmadı. Goldeki Mesut imzası Almanların içini ekstra burmuş olsa gerek. 

Arada rakibe fırsatlar da verdik. Ama o kadar güzel savunuyorduk ki… Hele savunmadaki üç Koreli muhteşemdi. Kim havadan, Min yerden geçip vermiyor, Jae tüm açıkları kapatıyordu. Şiir gibiydi Fenerbahçe. 

Ah Pelkas ah...

Maalesef masal dünyasından şok bir golle çıktık. Atamayan Diego Rossi, bir de savunamayınca kalemizde golü gördük. Bu oyun, bu sonucu hiç hak etmemişti.

İkinci yarıda oyun şablonları aynı gibi görünse de tempo daha düşüktü. Hele Fenerbahçe’de yorulanlar yerlerini taze güçlere bırakırken, hücum aklını da beraberlerinde götürdüler adeta. Valencia ve Mesutsuz kaleye bile yaklaşamadık. Asıl yıkımı ise son saniyede yaşadık. Pelkas’ın penaltıyı kaçırdığına mı, Berisha’nın ağlarla buluşan vuruşunda hakemin iptal kararına mı, kaçan galibiyete mi yanalım, bilemedik.

Maçın adamı: Kim Min-Jae