"Kız hele yanıma gel, sana ne diyeceğim?"

Anası, Hafız’la Sagıp’ın nerede olduklarını sordu Ragıp’a:

- Hafız abim namazgâhta, vakit gelince ezan okuyor, Sagıp’la beraberdik, göllerden geldik, belki babamı görmemek için Yahyalara gitmiştir. Onunla beraberlerdi çünkü.

- Babanı görmekten korkmak öyle mi? Vah vah!

- Herkes korkuyor ana, kimse yüzüne bakamıyor... Kimi üzüntüsünden, kimi korkusundan! Biz de hem kederimizden, hem de babamdan dolayı...

- Neyse anladım, haklısın. Bak ne güzel hizmet ediyorsun.

- Düşünerek değil, bir anda oldu…

- Oğlum...

Bu konuşmalardan mı, yoksa uykusunu almış olmasından mı ne, birden uyanan Lütfü Hocanın yüzünde buruk bir tebessüm vardı. Sanki güneş gibi şavkıyordu.

- Hayriye!

- Efendim.

- Kız hele yanıma gel, sana ne diyeceğim?

- Buyur bey, ne diyeceksin?

- Benim sandıktan şu deri kaplı, uzunlamasına açılan, babamdan yadigâr Enâm var ya... onu bir getirsene! Yok yok! Sandıktan çıkarmıştım, şu karşı terekte olmalı...

- Tamam, getiririm de nasıl tutacaksın?

- Sen hele al gel! Çok güzel bir rüya gördüm.

- Hayırdır bey!

- Telâşlanma hanım!

- Eee!

- Uçsuz bucaksız bir derya kıyısındayız. Bir tarafı alabildiğine zümrüt yeşili çayır, bir tarafı çivit rengi derya... Sen ben, çocuklar, anam, Osman, Ömer, Yaşar, Nezakât anamgil, Nusret, Tevfik, Esma Ablamgil, İbrahim, Abdullah, Hamdullah amcamlar… süt kardaşım Faik Çavuş... anlayacağınız bütün aile oradaydı. Bizim köyden başkaları da vardı ama tam seçemedim kimler olduğunu. Bu arada gaipten bir ses yankılandı kulaklarımda. Bazen Hasan Baba’nın sesine benzetiyorum, bazen de Alvarlı Efe’ninkine… “Lütfü! Lütfü kalk artık! Ne miskin miskin yatıyorsun! Hafız Yusuf’un enamındaki “ardıç katranı merhemini, ilacını” yap, kurtul bu illetten…” Çok şaşırdım ama göremiyorum ki; “Efendim ne ilacı, ne merhemi, nasıl yapacağım?” diye sual edeyim!

- Bey, bu sıradan bir rüyaya benzemiyor! Bu müjde, müjde! Biraz önce kadınlarla oturuyorduk neredeyse her evden birinin bir adağı varmış, senin için...

- Nasıl yani?

- Diyorlar ki; Haydar Ağanın hanımı Ayşe Abla, muhtarın hanımı Nazire Abla, Molla Ahmed’in gelini Selime Hanım, Kerti Halil Ağanın hanımı Hanife, hani “Kuşi” diyorlar ya, Ağanın Hafız ve hanımı Periza, Nurettin hafız, bizim dayı kızları Seher Hanım ve kardeşi, Esmani dayının hanımı, Bakkal Bayram’ın küçük kızı Saadet, daha çok var da isimleri aklıma gelmiyor; “Hocamız iyi olur ayağa kalkarsa üç gün oruç tutacağız…” demişler, bazıları da fakirlere buğday, ot, hatta kuzu adayanlar bile varmış…

- Allah iyiliklerini versin. Asıl biz ADAK adamamız lazım, uyuyoruz. Kaç tane keçimiz vardı?

- On üç, dokuzu yavrulu.

- En gösterişli ve besili olanı ben de adadım. Cenâb-ı Allah şifalar ihsan ederse, en iyi tekemi Allah rızası için kesip dağıtacağım.