Kâbustan rüyaya

'Derbi' bu... Hiçbir yan etkisi olmasa dahi, başlı başına zor.  Kayıpların telafisinin biraz daha zorlaştığı haftalara giriyoruz.
Transfer dönemindeki rekabet, maçın psikolojik etkisini zirveye çıkardı.
Maç öyle bir hâle geldi ki; kaybeden 3 puandan daha fazlasını bırakacaktı.
* * *
Önceki maçların performansı yetmezdi...
Fenerbahçe'nin, oyun iştahını kesen virüsün 'Galatasaray mutasyonuna' uğramasına ihtiyacı vardı.
Kuşkusuz her maçın hikâyesi o maçın kendi içinde yazılır. Buna karşılık Galatasaray'ın daha önceki maçlarda kullandığı yazıcı, yeterli üretkenliğe sahipti.
Ekstraya ihtiyaçları yoktu...
* * *
Oyun öngörülen şekilde başladı.
Fenerbahçe topu tahmin edildiği kadar Galatasaray'a bırakmadı… Pozisyonlar son pas başarısızlığıyla örtülünce heyecan beklendiği boyuta ulaşmadı.
Derken, yazdığımın mürekkebi kurumadan, Osayi Samuel altıpas içinde bomboş durumdayken kötü vurdu.
Sonrasında birbiriyle bağlantısı olmayan bölümlerde parlayan saman alevleriyle idare ettik. Sosa'nın ve Samatta'nın vuruşlarını Muslera'nın çıkarması gibi.
Bunlar topun filelere en çok yaklaştığı anlardı. Bunları atmalıydılar.
Fenerbahçe sadece pozisyon değil, maçı kaçırıyordu aslında. İlk yarının 1 cümlelik özetini geçeyim...
Pozisyonlar Fenerbahçe, oyun Galatasaray...
* * *
Galatasaray aradığı fırsatı Mustafa Muhammed'le yakaladı ve golü buldu.
Doğrusu, Mısırlı golcünün vuruşu usta işiydi. Sonrasında Fenerbahçe gol ayaklarını bir bir oyuna sürdü ama yetmedi.
Galatasaray avucuna aldığı galibiyeti bırakmadı ve G.Saray geçen seneden sonra bir kere daha kazandı ve Kadıköy sıkıntısını aştı.
Hoş, Fenerbahçe'nin Ozan'la filelerle buluşan topğunun gol olmayışı gerçekten şanssızlıktı. Futbol böyle bir oyun işte. Kaçırdıklarının bedeli ağır olabiliyor.
* * *
SON SÖZ:
Son yarım saate girilip, Mesut oyuna girmek için hazırlık yaparken sanırım akıllarda dolaşan soru şuydu...
Fenerbahçe Mesut'la başlasa ne kaybederdi?

MAÇIN ADAMI: Mustafa Muhammed