Telaş: 0 İhtiyat: 0

Geçmiş olsun Türkiye… Bir derbiyi daha geride bıraktık…  Bir hakem yaralanması, bir kırmızı kart ve kayıp 4 puanla… 

Klasik ev sahibi baskısı kısa sürdü; beş dakika… Bu sürede Galatasaraylı oyuncuların net fırsatları telaşlı harcayışlarının bütün maça yayılacağını kim tahmin ederdi ki?
Sertlik derbilerin olmazsa olmazı… Herkesin gözü kara, herkesin gözünü hırs bürümüştü. Kartlar arka arkaya çıktı.
Tekrara düşmek adına yazıyorum; Serdar Aziz sahada ise 4 şeyden birini mutlaka yapar: Ya penaltı yaptırır, ya kırmızı kart görür, ya rakibi sakatlar, ya kendisi sakatlanır… Bu kez kendi sakatlandı.
Maçın toplamında oluşan üç net gol pozisyonundan ikisinde Kameni başarılıydı. Birinde Gomis’e, diğerinde Tolga’ya geçit vermedi. Dörde üç gelen Fenerbahçe’de ise Janssen kötü vurdu.
Maçın en gergin adamları ise saha içinde değil, kenardaydı; iki teknik adam… Basketbol koçundan daha hareketli, daha oyunun içinde, daha sinirli… Hatta bir ara birbirlerine bile girdiler.
Derbide beklenenler değil beklenmeyenler öne çıktı; Denayer, Tolga ve Ndiaye bir yanda, Neto, Hasan Ali ve -mücadelesiyle- Janssen öbür yanda…
İki tarafın yıldızlarından Muslera, Maicon, Feghouli, Belhanda ve  Gomis… Josef, Giuliano ve Dirar… gerçek kimliklerinin uzağında kaldılar.
Her şeye rağmen Aykut Kocaman’ın böyle bir maçta “beynini” (Valbuena),  Igor Tudor’un silahını (Gomis) oyundan almasını anlamak zor, sakatlık yoksa…
Toplamda Fenerbahçe, Galatasaray’ın Kadıköy’deki futbolundan çok daha iyisini oynadı. Daha sakin, daha akıllı, daha bol paslı… Galatasaray ise telaşlı başladığı maçı telaşlı bitirdi.
Günün sonunda şu denebilir; 8 haftadır üç puanları leblebi gibi toplayan Galatasaray, “gerçek” sınavdan kırık notla çıkmıştır.
Hakemi değerlendirmeye gerek yok; herkesin kötü niyetle baktığı bir adamın yüzde yüz başarılı olma ihtimali yok. Biz her derbide bir hakem kaybederiz; umarım bu kez öyle olmaz.

MAÇIN ADAMI: KAMENİ