Söylemesi kolay

Babam, eski Kadıköy Müftüsü Mekki Efendinin kâtipliğini yapmış uzun yıllar. Çocukluk yıllarımda, içinde Mekki Efendinin ismi geçen birçok şey dinledim babamdan. Yaşım ilerledikçe, babamın anlattığı bu küçük anekdotlar hep peşimden geldi. Çocukken masal gibi dinlediğim cümleler, yıllar sonra benimle birlikte büyüyüp olgunlaştı.

Kimisi on yıl sonra, kimisi yirmi yıl sonra takvimin farklı sayfalarından kopup gelerek, hayatımdaki boşluklara doldular.

Babamın Fatih'teki evimizde anlattığı hikâyelerden bir tanesini yazmak istiyorum bugün.

Bir sabah müftülükte otururlarken kapı açılmış ve içeri bir adam girmiş. Kısaca kendini tanıttıktan sonra da Mekki Efendiye yanaşmış ve konuşmaya başlamış;

- Ben iş bulmak için İstanbul'a gelmiştim. Ama her şey ters gitti ve parasız kaldım. İki saat sonra bir otobüs var. Binip memlekete dönmek istiyorum ama bilet alacak param yok. Yardımcı olabilir misiniz?

Mekki Efendi bir şey söylemeden çıkarıp bilet için gereken parayı vermiş. Adam da teşekkür edip oradan ayrılmış.

Aynı günün akşamı, babamla birlikte eve dönerlerken vapurda aynı adamı görmüşler. Saatler önce memleketine gitmek için otobüse bineceğini söyleyen kişiyi yani.

Adamın oturduğu yere doğru yürürlerken Mekki Efendi birden durmuş. Yolunu değiştirmiş ve vapurun diğer tarafına doğru yürümeye başlamış. Bu arada babamın kulağına, "Şimdi bizi görürse mahcup olur. Biz diğer tarafta oturalım Latif" diye fısıldamış...

Bu hadisenin yaşanma süresi birkaç dakikayı geçmiyor. Kurulan cümlede de birkaç kelime var.

Hâlbuki yaşadığımız dünyada öyle hayatlar var ki, seksen yıl birkaç dakika etmiyor. Öyle kitaplar ve öyle hitaplar var ki, içinden binlerce cümle geçiyor ama hepsini topladığında bile bu birkaç kelimeyi bulmuyor.

Ne söylendiği değil, kimin söylediği belirliyor cümlelerin değerini.

Yaşamaya cüret edemeyenler sadece cümle kuruyor.

Salih Uyan 

20.10.2014