"Annem hep seni bekledi baba!.."

 

Çanakkale Harbi günleri... Çehreleri, renkleri, ırkları değişik, çeşitli milletlerden oluşan ve insan selini andıran ordular en modern gemileriyle, toplarıyla, uçaklarıyla, en donanımlı ve eğitimli askerleriyle Çanakkale’ye gelir. Kahraman ecdadımız onlara karşı tek vücut olarak vatan sevgisiyle cepheye koşar. Kimi nişanlısını, kimi eşini ve çocuklarını, kimi de bakıma muhtaç anne ve babasını bırakıp gider; ama askerlik vatan borcudur. Anadolu insanının gönlünde din, vatan ve bayrak duygularının apayrı bir yeri vardır. Nice delikanlı harbe gider fakat dönmek nasip olmaz.  Evlerde genellikle anne, kız ve küçük erkek kardeş kalır; harbe gönderdikleri yakınlarının hasretinden içleri kor gibi yanar. Birbirlerinin yanında ağlamamaya dikkat ederler. Kendilerini tutamayacaklarını anladıkları zamanlarda tenha bir yer bulur, orada rahatça ağlarlar. Hep yakınlarının  dönecekleri günü beklerler. Gözleri yolda, dilleri duadadır. Sabretmekten başka çareleri yoktur.

.....

NOT: Bu yazı serisi “İhlas Vakfı  Yayınları”ndan Ziya Burcuoğlu’nun “Bilinmeyen Yönleriyle Çanakkale Zaferi” kitabından faydalanılarak hazırlanmıştır.