"Halk otobüsünde iftara giderken"

Geçen yıl yine böyle bir Ramazan-ı şerifti. Taksim - Kadıköy otobüslerinden birindeydik. İftara bir saat falan vardı. Boğaz köprüsü trafiği allak bullak durumdaydı. Halk otobüsündeydik. İğne atsan yere düşmüyordu. Otobüs milim milim ilerliyordu. En sabırlı insan bile çileden çıkacak durumdaydı. Yıldız Teknik Üniversitesi durağından hareket etmişti ki şoför beyin iki arka koltuğunda yan yana oturan iki genç kızdan birinin şuursuz feryadıyla kulaklarımız yırtıldı: -Aaayyyy!... Sanki kızcağızın sırtına bıçak saplanmış gibiydi. Herkes şoktaydı. Yanındaki kız can havliyle: -Kardeşim, ne oluyor, diye panikleyince, abla kardeş oldukları anlaşıldı. Çığlık atan kız bu kez, sanki çok güçlü, gizli bir el tarafından hırpalanıyormuş gibi kendi kendine koltukta sarsılmaya başlamıştı. Çırpına çırpına can veriyordu. Her şey birkaç saniye içinde gözlerimin önünde gerçekleşivermişti. Genç kızın sarsıntısı neredeyse koltuğu kıracak derecedeydi. Ardından benzindeki renk, gözle takip edilir bir halde beyazlaşmaya başladı. Kızcağızın kanının çekilişini, tıpkı canı çıkar gibi vücudunda ilerleyişini hayret ve dehşetle izledim. Kan çekilme reaksiyonu bedeninden başlayıp çenesinden, burnuna, gözlerine, alnına ve nihayet saçlarına dek gözlerimizin önünde çekildi çekildi ve bir anda koca kız koltuğa külçe gibi yığılıp kaldı. His yok, hareket yok... Ölmüştü işte... Saniyelerle takip edilebilen bu can çekişme anında kilitlenen ağızlar, ablasının feryadıyla birlikte açılmış, kimin ne konuştuğunu kimsenin anlamadığı bir ses kalabalığı otobüsün içini dolduruvermişti. -Kardeşim... Kardeşim öldü... Yardım edin ne olur... -Şoför Bey kapıyı açın da aşağı indirelim. -Bir ambulans yok mu? -Ya aranızda kolonya falan olan var mı? -Bayılmış mı? -Nabzına bakın nabzına!... O esnada aklıma gelen şey, cep telefonuyla bir ambulans çağırmak oldu. 112 Hızır Acil'i aradım... Bana mı denk geldi, yoksa her zaman mı böyle oluyordu bilemiyorum ama telefonda kimseye ulaşamıyordum. Şimdi pek hatırlamıyorum. Hızır Acil gibi başarılı kurtarmalara imza atmış kuruluşumuzu da rencide etmek istemem. O an telaşla ne yaptığımızı bilemiyorum. Tekrar arayıp karşıma çıkan kişiye olayı ve adresi yazdırdık mı, yoksa yine kimse cevap vermedi mi orasını pek hatırlamıyorum. Bu arada genç kızı, biraz amatörce de olsa karga tulumba aşağı indirip yol kenarında bankete boylu boyuna uzatmışlardı. Tam o esnada telefonum çaldı. Baktım fizyoterapist arkadaşım Hakan Özdemir. Hay Allah! Onun ne için aradığını bile düşünmeden telaşla kendisine durumu anlatmaya başladım. Meğer böylesi durumlarda en büyük hata telaşlı olmakmış. Telefonda önce beni sakin olmaya çağırdı. Ardından sakin bir şekilde hasta ile ilgili sorular sormaya ve cevap vermemi istemeye başladı. Ben de durumu hasta başında ne yapacağını bilemeyenlere aktarıp sakinleşmelerini sağladıktan sonra Hakan Beyin dediklerini yüksek sesle hasta başındaki şahsa ilettim: -Göz bebeklerine bak, büyüme var mı? -Yok, normal. -Dişleri kilitli mi? -Hayır. -Renginde morarma, alnında terleme vb. var mı? -Yok... -O zaman korkulacak bir durum yok. Ya kan şekeri düşmüş ya da yorgunluktan dolayı bir bayılma yaşamış. Anlık bir durum, birazdan kendine gelir. Ayaklarını biraz yukarı kaldırırsanız beyne kan gitmesi çabuklaşır falan dedi. Hakikaten bu arada kızcağız da kendine gelmeye, yavaş yavaş gözlerini açmaya başlamıştı. O esnada bir ambulans sesi işittik ama, bizim için mi geliyordu, yoksa başka bir vaka için mi bilemiyorum. Ama söz konusu kız kendine gelmişti. Tekrar kollarına girerek otobüse bindirdiler. Herkes "çok şükür, tekrar kendine geldi" diye sevinirken genç kız mahçup bir şekilde ve sessizce orucunu bozmak zorunda kalışına üzüntüden ağlıyordu. Bekir Yüksel- Kadıköy / İstanbul > Yazışma adresi: Türkiye Gazetesi İhlas Medya Plaza 29 Ekim Caddesi, 34197 Yenibosna/İstanbul Faks: (0212) 454 31 00