“O koltuğa oturmak istiyorum”

 “O çocuğu isterseniz ben kucağıma alayım isterseniz siz alın; ben o koltuğa oturmak istiyorum...”

 

 

İstanbul belediye otobüslerinde yolculuk, ibretle bakan gözler için bir üniversite seviyesinde bilgi ve bulgu verir insana… Belediye otobüsü bu ülkenin kelimenin tam anlamıyla “vatandaşlarının” kullandığı ve adı üstünde “toplu” taşıma araçlarıdır. Bu bakımdan da esasında toplumun ekonomik durumundan, sağlık durumuna kadar, eğitim ve kültür düzeyinden siyasal ruh hâline kadar aynasını yansıtır…

Ülkede gündem nedir esasında bu toplu taşıma araçlarında bire bir yaşarsınız hem de en doğal hâliyle… Araştırma servislerinin anketörlerle sokaklara çıkarak bilgi toplamasından daha sağlıklı sonuçlar elde edilebilir bu otobüslerde…

Ve bir sabah… Saat 10.00 suları… Herkesin işe gittiği o yoğun servis saatleri yavaş yavaş kalmamış… Ama otobüsler de henüz tenhalaşmış değil… Yolculuklarda mahrem alan denilen bir metrelik mesafe çoktan geride kalmış, herkes birbirine iki arkadaştan daha samimi(!) vaziyette yolculuk ediyor…

En önde camekânla muhafazası olan ikili koltukta 55-60’lı yaşlarda biraz da tombulca bir teyze oturuyor. Camdan tarafta da yanı başında torunu olduğunu zannettiğim 4-5 yaşlarında şeker mi şeker bir çocuk oturuyor…

O ara bir genç kız, bu teyzeye kararlı bir şekilde diyor ki:

“O çocuğu isterseniz ben kucağıma alayım isterseniz siz alın; ben o koltuğa oturmak istiyorum...”

Anlaşılıyor ki bu genç kız o koltuğa oturmak istiyor. Oysa böyle durumlarda bu kalabalıkta 4-5 yaşındaki çocuğun ayakta gidebilmesi risklidir ve tehlikelidir. Genç kızın ise onlarca yolcu gibi ayakta gitmesi pekâlâ mümkündür. Ama o kızcağız orada çocuğun oturduğu koltuğu boş olarak farz etmektedir. Ve toplu taşıma aracı olduğuna göre o koltuğa kendisinin de pekâlâ oturma hakkına sahip olduğunu düşünmektedir.

Kadıncağızın bu istek karşısında canı sıkıldı. Ama o kızcağıza çocuk ayakta gidemez ki sen ise gidebilirsin diyemedi. Sadece “dizlerimden ameliyatlıyım” dedi. Ama bu gerekçe genç kızın umurunda olmadı. Kararlıydı… Kimse de bu durumda o çocuğun ayakta gitmesinin daha tehlikeli olacağını, sizin de kucağınıza oturmak gibi bir durum olamayacağını söylemedi veya benim gibi söylemek isteyenler de toplum psikolojisi ve muhatabının karşı cinsten olması sebebiyle söyleyemedi.

Ve genç kızın ısrarı üzerine yaşlı kadın yerinden kalkıp cam kenarındaki boş koltuğu çocuğu da kaldırarak o kıza bıraktı. DEVAMI YARIN