Bu ayrılığa artık son vermeliyiz

 

 

Üniversite çıkışında çay bahçesinde bana baktığını fark ettiğimiz amca sohbetimizi de mahvetmişti. Kızlarla kendi kendimize bu bakışın ve bu meçhul amcanın yorumunu yapmaya başlamıştık:

Bir sapık olsa tipi böyle birine hiç benzemiyordu? Bir düşüncesi olsa gelip anlatırdı. Benimle alakası olmasa bu derece beni izlemezdi…

Bu durumu gidip polise anlatsa mıydım? En yakınlarıma bile anlatmaktan çekinir oldum. Benim böyle bir şey uydurduğumu söyleyip inanmazlarsa bir de adım çıkardı.

Bu karmakarışık duygu ve düşünceler içerisinde ilk başlarda takip edilmekten rahatsız olduğum amcadan, bir süre sonra korkmamaya çekinmemeye başladım…

Sonra önceki korkularım bir meraka dönüştü… Bu işin ne olduğunu sorup öğrenmeliydim… Ve bir gün onu gördüğümde gidip o istemese de konuşmaya karar verdim…

Fakat ne enteresan sanki benim düşündüğüm bu duyguları o hissetmiş gibi ortadan sır olup kaybolmuştu… Bir daha onu göremez oldum. Ne okul çıkışında ne parkta ne yurdun civarında… Hemen her yerde uzaktan göz hapsine alan adam şimdi hiçbir yerde gözükmüyordu…

Ne yalan söyleyeyim içime bir hüzün çöktü… Sanki onun ortadan kaybolmasıyla birlikte benden de bir parça alıp götürmüştü…

O sene ikinci yarıyıl tamamlanıp okul bitinceye kadar ara ara yokladı bu duygular beni… Fakat tatil başlayıp da köyüme giderken üniversitede yaşadığım bütün duygularımı geride bırakmıştım.

Yaz tatilinde dedem iki senedir çektiği hastalığında son günlerini yaşıyordu… Ben gittikten on gün sonra da hayata gözlerini yumdu.

Dedem çok inat bir adamdı. Biraz da katı yürekliydi… Sevip sevmediğini hâl ve hareketlerinden anlayamazdık. Annem ise ne enteresandır ki ondan hiç bahsetmek istemezdi. Dedemin vefatına babam bile kızından çok fazla üzülmüştü. Ama annem babasının ölmesine zerre üzülmediği gibi sanki rahatlamış hâldeydi…

Tatilin geri kalan kısmı çok daha maceralı geçecekti… Dedemin vefatından sonra evde annemle babam arasında tarifini yapamadığım soğuk rüzgârlar esmeye başladı…

Sebebini anneme sorduğumda o cevap vermiyordu. Babama sorduğumda “sen anlamazsın bu işleri” diye meraklı bir sözle geçiştiriyordu… Anlamadığım işler neydi? Benden bir şey mi saklanıyordu?

Bir akşam bu merakı biraz aralayacaktım… Babam anneme yalvarıyor, annem ise ısrarla hayır diyordu!.. DEVAMI YARIN