İbretlik bir başka şey!..

 “O gün yaşadığım bir başka ibretlik konuyu sizinle paylaşamamıştım. Hâlâ hayretler içindeyim...”

 

 

“Yazın memleketim Ordu'nun Fatsa ilçesine gidip üç-dört ay kadar kalıyorum. Balık, fındık, eş, dost ziyaretleri derken hem büyük şehrin stresinden kurtuluyor, hem de bol bol temiz hava alıyorum. Çocukluğumun geçtiği yerlerde hatıralarımı tazelerken, çocukluk arkadaşlarım, komşularım ve akrabalarımı ziyaret ederek günlerimi geçiriyorum. Ordu merkezde oturan gönül dostum abim Mustafa Eroğlu'nu iki yıldır ziyaret edeceğim diye telefonla aradığım hâlde bir türlü ziyarete gitmek nasip olmadı. Bu yıl da tatilim bitmiş fakat Mustafa Eroğlu abiyi bir türlü ziyaret edememiştim. Tatilim bitmiş geri dönüş vaktim gelmişti. İstanbul'a dönüş uçağım sabah saat 04.50'de…

“Gideceğim gün erkenden Ordu'ya gider Mustafa Abiyi ziyaret eder sonra da havaalanına geçerim” diye düşünmüştüm. Sağlık durumum pekiyi olmadığı için yorgun düşeceğimi düşünüp erken gitmekten vazgeçtim ve Mustafa Abiyi telefonla arayıp söz verdiğim hâlde gelemeyeceğimi, inşallah bir dahaki sene fırsat olursa gelebileceğimi söyledim, özür diledim.

Bir önceki yıl da gene arayıp “bu sene gelemedim kusura bakma abiciğim inşallah seneye uğrarım” dediğim Mustafa Eroğlu Abi, bu sene de arayıp “gelemedim seneye inşallah gelirim” diyen beni makul karşıladı. Telefonda hâl hatır sorduktan sonra bana hayırlı yolculuklar diledi. 

İki kez söz verip de yerine getiremeyen ben, biraz mahcup olmuştum ama Mustafa Abinin gönül zenginliği bana onu hissettirmedi. Ben de sözünü yerine getirememenin ezikliğini, telefonla da olsa arayıp bildirmenin tesellisi ile eşyalarımı toparlayıp hazırlıklarımı tamamladım.