Sizin gibi iyiler varken...

 

Memleketimde yaşlı anne babamın yardımına gitmiştim birkaç günlüğüne. Bir ev taşıma durumu vardı. Kamyonetten arta kalan birkaç parça eşyayı da benim arabayla birkaç seferde taşırım diye düşündüm. Arka koltukları yatırıp eşyayı üzerine yükleyip eski evden yeni yere götürüyordum.

Nasıl olduysa bu sefer güzergâhı farklı bir yola çevirdim. Aslında o yol önceki yola göre biraz da uzundu. Ama yaşanacak hâl varmış… Yolda biraz ileri gittiğimde baktım yaşlılıktan eli iki büklüm olmuş çok yaşlı bir teyze yolda durmuş el kaldırıyor. Yanında da bir plastik kova var…

Arabada yer yoktu, her taraf eşya doluydu.

Geçip gittim ama on metre gidemeden içim cızz etti… “Yani koca arabada bu teyzeye ve kovaya mı yer bulamayacaksın!” diye kendime kızdım. Durdum, vitesi geriye taktım. Geri geri gelerek teyzenin yanında durdum. Belki doksan yaşında vardı… Çok yaşlıydı…

-Teyze nereye gidiyorsun, dedim.

Teyze bir heyecanlandı bir sevindi anlatamam.

“Nereye gidiyorsan oraya kadar götüreceğim, haydi gel” dedim. İndim arabadan önde teyzeye yer açtım, arkada eşyaların arasında kovaya yer açtım. Bindirdim teyzeyi tarif ettiği adrese doğru hareket ettik… Zaten oraya kadar da bir başkası getirip bırakmış. Demek ki oradan öteye başka işi vardı. Ben de “bir daha birisine ya rastlar ya rastlamaz” diyerek evine kadar götürmeye karar verdim.

Yolda bana nasıl dualar ediyor anlatamam. Üste para versen öyle duayı kimse etmez sana. Kuşlar gibi sevinçten uçuyordum. Teyzeyi varacağı adrese kadar götürdüm. Kovayı evine kadar taşıdım. Bir çimento ile karıştırıp tadilat yapacakmış bahçeli eski mahalle evinde…

"Hem yaşlıyız hem kimsesiziz hem fakiriz oğlum" diyordu… Rabbim iyi kullarını sebep kılsın…

Görevimi tamamlamış olmanın gönül rahatlığıyla elini öpüp ayrılırken söylediği söz ile tüylerim diken diken oldu, ürperdim resmen:  

“Maşallah evladım, sizin gibi iyiler olduğu müddetçe güneş doğmaya devam edecek...”

İyi ki o yoldan geçmişim, iyi ki o teyzeyi… Rabbim iyilerini var eyle… Âmin…