Kibirli profesör

“O gün, protez stajımdan geçmenin dışında benim için çok önemli iki hayat dersi aldım...”

 

 

Bundan 2 sene önce, diş hekimliği fakültesi son sınıf öğrencisiydim. Protez stajımın son günüydü. Sorumlu asistanların gözetiminde hastalarımızın tedavilerini yapıyorduk. Sorumlu hocamız son kontrolleri yapıyor, onay verirse protezi hastaya teslim ediyorduk. Fakat kalabalık olduğumuz için ünitleri 2 kişi kullanıyorduk ve o gün de üniti kullanma sırası arkadaşımdaydı. 

Sorumlu asistanım ünitini kullanabileceğimi söyledi. Hastamı oturtup protezini kontrol ederken, yan ünitte hasta bakan hoca seslendi: 

-Baksana bir!

-Buyurun hocam.

-Asistanın kim senin? Çabuk asistanını bul bana! 

Hastamı bırakıp asistanımı bulup hocanın çağırdığını söyledim. Şaşırdı, telaşla geldi. Hoca ters ters;

“Öğrenci benim yan ünitimde hasta bakmasın. Rahatsız oluyorum. Söyle öğrenciye kaldırsın hastasını” dedi. 

Çok şaşırdım ve anlam veremedim. Doğrudan bana söyleyebilecekken beni muhatap kabul etmemiş; hemen yanında olup, duyuyor olmama rağmen bunu asistanım aracılığıyla söylemişti. Daha ne kadar aşağılayabilirdi?

Hemen hastamı kaldırdım ama kullanabileceğim bir ünit yoktu. Hocam da gelmek üzereydi. 

Bu olaya şahit olan bir asistan beni usulca yanına çağırıp hastamı ünitine oturtabileceğimi söyledi. Hastamı oraya oturttum. Derin bir nefes aldım ama o nefesi veremedim. Çünkü verirsem hüngür hüngür ağlayacağımı biliyordum.

Hastama hemen geliyorum diye işaret edip lavaboya koştum. Bir müddet ağladım; kendimi teselli etmeye çalışıp tekrar kliniğe döndüm. Hastam da rahatsız olmuştu:

“Kim o adam? Nasıl bana böyle davranabilir? Onun hastası hasta da ben neyim burada?” dedi. 

Sözlerine katılmama rağmen, hastamı sakinleştirdim. Sonra hocam geldi. Protezi teslim ettik ve stajım bitti... 

Hemen mescide koştum... Derken başka bir bölümden profesör hocam da mescide girdi. Beni o hâlde görmesini istemedim. Eteğimi alıp en kenara geçtim. Tam namaza duracakken yanıma geldi.

“Namazı yan yana kılalım” dedi. Şaşkınca suratına bakıp “peki hocam” diyebildim. Namazı kıldık, yan yana, aynı hizada, eşit...

Namazım bittikten sonra, hocam çıkınca ellerimi açtım ama sadece ağlayabildim. 

O gün, protez stajımdan geçmenin dışında çok önemli 2 hayat dersi aldım. Biri, kibrin insanı ne hâle getirebildiği...  Diğeri ise Allahü teâlâ’nın huzurunda etiketlerimizin hiçbir önem taşımadığı.