“Baba ben okumak istiyorum”

“Ağzından çıkacak her sözün benim geleceğimi etkileyeceğini çok iyi biliyordum...”

 

Günlerce bu okul işini düşündüm. Babama bir türlü konuyu açmaya cesaret edemiyordum. Annem benim bu durgun hâlimi görüp sebebini sorunca ona da hep kaçamak cevaplar veriyordum. Fakat beni iyi tanıyan annem, bir sıkıntımın olduğunu anlamıştı.

Artık ben de iyice bunalmıştım. Vakit daralıyordu çünkü… Ne olursa olsun konuyu anneme açmaya karar verdim.

Okumak istediğimi, kasabaya gidip ortaokula kayıt yaptırmak arzumu söyledim.

Annem bu isteğime hiç şaşırmadı; tepki göstermedi hatta sevindiğini bile söyledi. Ancak durumu yine de etraflı olarak babamla konuşmamız gerektiğini söyledi.

Annemden cesaret almama rağmen yine de babamla konuşmaya tereddüt ediyordum.

Okulların açılma vakti yaklaşmış, kayıt tarihinin sona ermesine sadece birkaç gün kalmıştı. İçimdeki okuma aşkını engelleyemiyordum. Zaman daralıyor, içimdeki sıkıntı gittikçe artıyordu. Ne olursa olsun bir karara varmalıydım. Sonunda bütün cesaretimi toplayıp babamın yanına gittim.

Babam, harman yerinde saman savuruyordu. Fırtınada zarar gören ekinlerin biraz iyi olması nedeniyle bozulan morali biraz düzelmişti. Şimdi okul işini konuşmanın tam zamanıydı. Harmana yaklaşıp kenarda beklemeye başladım. Çalışmayı çok seven babam işine iyice dalmıştı. Başladığı bir işi bitirmeden bırakmazdı. Aradan birkaç dakika geçince nefeslenmek için doğruldu ve beni gördü; hemen seslendi:

-Oğlum sen burada ne yapıyorsun, neyin var?

Yanına yaklaşıp boynumu büktüm:

-Şey, baba!

Arkasını getiremedim. O yine üsteledi:

-Oğlum söylesene ne oldu? Neyin var?

Bütün cesaretimi toplayıp söyledim:

“Baba ben okumak istiyorum...”

Derin bir nefes aldım, biraz olsun rahatlamıştım. Bu defa şaşırma sırası babama gelmişti.

Önce yerinden doğruldu, mendiliyle alnındaki teri kuruladı. Sonra kenarda yıllardır bekleyen kütüğün üzerine oturdu. Bir süre öylece kaldı. O bir süre, benim için yıllar gibiydi…