Duyduklarıma inanamıyordum!

“Ben heyecandan ve sevinçten şaşırmış, aval aval annemin yüzüne bakıyordum...”

 

Annemin okumamı onaylayan sözleriyle dünyalar benim olmuştu. Bu sözlerinden cesaret alarak:

-Sen hiç üzülme baba, dedim. Ben en az masrafla bu yıl okulu okuyup başarılı olacağım; bak göreceksin… Aç duracağım, susuz duracağım… Seni üzmeden, sıkıntıya sokmadan okumaya çalışacağım.

Susup beklemeye başladım.

Babam bir taraftan ağır ağır yemeğini yiyor bir taraftan da düşünüyordu.

Sofrada hiç kimseden ses çıkmıyordu.

Her şey… Geleceğim, öğrenciliğim… Okuyup okuyamayacağım… Hepsi babamın ağzından çıkacak birkaç söze bağlıydı.

Nerdeyse yemeği de unutmuştuk. Zaten pek iştahımız da kalmamıştı.

Okumak o yıllarda bir çocuk için bu kadar zor ve önemliydi… Babam birkaç dakika daha düşündükten sonra ağır ağır konuştu:

-Tamam oğlum, bir şey demiyorum; git oku… Yarından tezi yok kaydını yaptır… Ancak dediğim gibi bazen sıkıntıya girersek ona göre idare edeceksin tamam mı?

Sonra o bizden daha çok sevinmiş gibi büyük bir keyifle yemeğini yemeğe devam etti.

Ben heyecandan ve sevinçten şaşırmış, aval aval annemin yüzüne bakıyordum.

Babamın söylediklerine inanamıyordum:

“Neye bu kadar şaşırdın oğlum, isteğin oldu işte, daha ne istiyorsun” diyen annemin sesiyle kendime gelebildim ve sofradan fırladım. “Oğlum, yemeğini bitir!” diyen annemin arkamdan seslenişini bile duymamıştım.

Doğru Hasanlara seğirttim. Hızlı hızlı kapıyı çaldım. Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi!

Kapıyı açan Hasan’a hemen müjdeyi verdim:

-Hasan okumam için babam izin verdi, hemen yarın gidip kayıt yaptıracağım.

Bu habere o da çok sevinmişti. Çünkü yine her zamanki gibi beraber olacaktık.

O gece sevinç ve heyecandan sabahı zor etmiş, hemen erkenden kasabaya gitmiş okula kaydımı yaptırmıştım.

Okul numaram 1414’tü. Sevinçle köyüme dönmüştüm. Şimdi okulun açılmasını beklemekten başka yapabileceğim başka bir şey yoktu. Ama çok heyecanlıydım.

Şimdi okumak konusunda anne babaya her türlü nazlanmayı yapan, kalem silgi beğenmeyen, biraz kar yağsa okula gitmek istemeyen çocuklarımızın hâlini görünce hem üzülüyorum, hem seviniyorum… Bize bu derece fırsatlar verilseydi kim bilir neler yapardık diye üzülüyorum… Bir yandan da ülkemizde eğitim ve öğretim imkânlarının bu derece iyileştiği için seviniyorum…