“Çocuklarım ne olacak anne?”

“Okuldan eve geldiğimde kapı duvar olmuştu. Anahtarım yoktu? Evde kimse de yoktu...”

 

Biz artık o evde yoktuk… Babam annemle birlikte bizi de hayatından çıkarmıştı… Bunu o gün anlamıştım… Kapandığım odamda korkudan tir tir titredim… Benim sonum ne olacaktı? Ben ne olacaktım? Saatler geçmek bilmiyordu… Annemin gelmesi mümkün değildi… Babam ise benim ne hâlde olduğumu umursamıyordu bile…

Ertesi gün… Annemsiz ilk sabahımdı. Bir de kardeşsiz… Annem olmayınca bu ev bizim ev olmaktan çıkıvermişti. O kadın beni evde yok sayıyordu. Babam ise zaten kendinde değildi. Kimseyi gözü görmüyordu.

Annem ev hanımıydı. Babamı yolcu ettikten sonra ev işlerine dönüyordu. O kadının çalışan biri olduğunu o sabah anlayacaktım. Çünkü sabah erkenden babamla birlikte çıkıp gitmişlerdi.

O gün okula giderken, akşam geri döndüğümde kapıda kalacağımı çocuk aklımla hiç düşünememiştim.

Zaten o sabah arkamdan önlüğümü düzeltecek, çantamı sırtıma verecek bir el yoktu… Kahvaltımı, beslenme çantamı hazırlayan annem yoktu…

Okulda öğretmenimin anlattığı hiçbir şeyi duymuyordu kulaklarım. Arkadaşlarımın hiçbir kahkahası bana etki etmiyordu… Allah'ım ne olacaktı hâlimiz? Babam niye böyle yapmıştı? Annem bizi bırakıp niye gitmişti? Nereye gitmişti? Peki bir daha hiç geri gelmeyecek miydi?

Okuldan eve geldiğimde kapı duvar olmuştu. Anahtarım yoktu? Evde kimse de yoktu... Komşumuz fark etmişti parkta önlüğümle otururken. Evine alıp karnımı doyururken de öğrenmişti ailemizin durumunu.

“Seni böyle bırakmazlar çocuğum” üzülme demişti. Acaba öyle mi olacaktı?

Komşumuzun dediği gibi çıkmamıştı ne yazık ki. Annem o akşam gelmedi… Ben de akşama kadar parkta babamın dönüşünü bekledim. Babamla birlikte kol kola çıkıp gelen kadın benimle hiç ilgilenmezken, babam öylesine sormuştu:

-Karnın aç mı?

-Değilim, dedim. O da üstelemedi. Komşu teyzenin verdiği bir lokmayla karnım doymuş olmuştu. Ben terkedilmiş ruh hâliyle odama çekilirken babam o kadınla kendi dünyasındaydı.

Ya annem, ya küçük kardeşim? Onlar şimdi ne yapıyordu?.. Aklıma anneannemler geldi. Annem mutlaka oraya gitmiş olmalıydı. Birden ümitlendim. Belki dedemler durumu öğrenince damatları olan babama bir şey söylerdi.

"Ya söylemezlerse?" Çocukça soruma çocukça cevap: "Biz de dedemlerde yaşarız..."

Güvendiğim o dağa da kar yağmıştı. Annem gitmiş meğerse dedemlere… Ama dedemler ne demiş anneme:

-Buradan giderken tek gittin, gelirken de tek gelirsin?

-Ya çocuklarım ne olacak anne? DEVAMI YARIN