Değer miydi gözyaşıma?..

A -
A +
 “Keşke bir ömür hasretiyle yaşasaydım da onu karşımda bu şekilde görmeseydim...”   Dedemler diyor ki anneme: “Biz kimsenin çocuğuna bakamayız...” Demek biz “kimsenin çocuğuyduk” öyle mi? Yazıklar olsun… Annem çaresiz diyor ki: "Bari kendime bir yer bulana kadar küçük çocuğumla bir süre kalayım...” Bu nasıl anne baba onu da anlamış değilim… Ben ise sabah babam ve yeni karısıyla birlikte evden çıkıyordum. Akşam onlar eve dönene kadar okul dönüşü sokakta bekliyordum. Bir anahtar yaptırmak zor muydu? Ama o kadın istemiyordu. O babam olacak adam da "bu çocuğu sokakta kim koruyacak?" diye sormuyordu. Bana, akşama kadar bazen komşular yemek yediriyor, bazen aç bekliyordum.  Havalar soğuyunca hâlim ne olacaktı? Derken bir gün dönüş saatini beklerken annem çıkageldi. Küçük kardeşim de yanındaydı… Onları gördüğümde dünyalar benim oldu. İşte annem beni de alıp gidecekti… Ama yanılmıştım. Annem beni öpüp kokladı… Biraz ağladı… Sonra da beni asıl şimdi annesiz bırakacak o kara haberi söyledi: -Kızım ben evlendim… Aslında böylesi vicdansız baba ile böylesi gamsız anaya şaşırmaya ne gerek vardı ki? Annem şaşırmama aldırış etmeden kendince asıl zor olan kararı bildiriyordu: -Yeni kocam küçük kardeşini ancak kabul etti… Seni de yanıma almak isterdim ama alamıyorum… Keşke gelmeseydi annem… Keşke bir ömür onun hasretiyle yaşasaydım da onu karşımda bu kadar ruhsuz duruşunu görmeseydim. Bana bir şeyler getirmişti. Ara sıra geleceğini, karnımı doyuracağını, üst baş getireceğini söylüyordu. Böyle birkaç defa geldi gerçekten… Ben ise her defasında ağladım: "Ne olur beni de götür anne!" diye yalvardım. Her defasında yine gidemedim ve ağladım ardından… Hayatımda tek pişman olduğum gözyaşlarım onlardı… "Aile" mefhumundan, kavramından yoksun; beni evlat olarak sokakta bırakacak kadar kalpsiz bu insanlar için mi ağlıyordum? Değer miydi onlar bu gözyaşıma? Şu an annem de babam da hayatta olduğu hâlde her ikisi de olmayan bir anneyim… Ben o gece geç saatlere kadar beni evine misafir eden ve uzaktan bir gölge gibi gözetip kollayan komşumuz Rahime Teyze'nin sayesinde hayata tutundum. O benim okullarda velim oldu. Karne törenlerinde annem oldu... Bana öz kızı gibi kol kanat gerdi… Evlenmem de onun çevresinden ve yine onun sayesinde oldu. Şimdi ben de bir anneyim… Ama annem gibi anne nasıl olur hâlen aklım almıyor…            Rumuz: "Karanfil"-İzmir
UYARI: Küfür, hakaret, bir grup, ırk ya da kişiyi aşağılayan imalar içeren, inançlara saldıran yorumlar onaylanmamaktır. Türkçe imla kurallarına dikkat edilmeyen, büyük harflerle yazılan metinler dikkate alınmamaktadır.