"Göremeden kaybettiğim sevgili"
2 Temmuz 2018 02:00
“Doyamadığım o sevginin kaynağının cenaze törenini izliyordum. Ekrana anlamsız bakarak”
Onun hâlini ve hâlimi izleyen ben, anlattıklarına ve beden diline takat getiremeyeceğimi yetişemeyeceğimi kavradım. Tatlı bir boğulma içindeydim. Daldı sevgi denizine. Beni de sevgiye buladı; orda da kaybolduk, böyle seven bir sevgili görmemiştim.
Artık o günden sonra kalbim o sokaklarda sevgiden başkalaşan ruhu ve kaynağını düşünür olmuştu. Nasıl bir sevgi bu? Sanki masalsı... “Benim neden böyle sevdiğim biri yok ki?”, “Acaba nasıl bu sevdiği kişi?” diye düşünüyordum.
Artık o günden sonra kalbim o sokaklarda sevgiden başkalaşan ruhu ve kaynağını düşünür olmuştu. Nasıl bir sevgi bu? Sanki masalsı... “Benim neden böyle sevdiğim biri yok ki?”, “Acaba nasıl bu sevdiği kişi?” diye düşünüyordum.
“Sorma...” dediğinden beri sormaya layık göremedim kendimi. Utandım, sıkıldım kendi içimde. Aylar sonra bir gece kendimi çok tuhaf hissettim. Canım sıkılıyordu. Televizyonu açtım kanalları ararken bir ara spikerin dilinden “Enver Ören” diye bir isim duydum. O an kalbime bir şeyler oturdu. Sözlerinin devamında “vefat etmiştir” diyordu.
İlk kez duyduğum bir isim beni neden böyle üzmüştü ki?
Arkadaşımdan bir mesaj geldi ben bunu düşünürken… Sevdiği büyüğünün vefat ettiğini öğrendim. Acaba o sevgili bu kişi miydi?
Hâllerden hâle girdiği o sevgi, beni değiştiren o sevgili bu kişi miydi? Vefat eden “Enver Ören mi?” diye sordum. “Evet” cevabı beni şaşırtmalıydı ama öyle olmadı.
Bir huzur kapladı içimi… Sorularımın cevabının öznesini bulmuştum. Anlık huzurdan sonra tatlı bir merak sardı, daha sonra çabuk kaybedişime üzülmeye başladım. Enver Ören’in gidişinin ardından sevenleriyle beraber artık benim de kalbim bir buruklaşmıştı.
Daha sonra, doyamadığım o sevginin kaynağının cenaze törenini izliyordum… Ekrana bir anlamsız bakıyordum… Bir anda kavuşup bir anda kaybettiğim o sevgili; avluda insan selinin içindeydi. Arkadaşımın sevgisinin milyonlarcası ekrandaydı.
Ben ki tanımadan sevdim o sevgiliyi, kalbim allak bullak oldu. Avluda onun için toplananlar ne duygular içindeydi kim bilir? Zihnime kazıdığım o cümle geldi aklıma. Avludan taşan ucu gözükmeyen kalabalığa bakıp “gökteki yıldızlar kadarmış müminler” dedim.
Sonsuz yolculuğu için müminler toplanmıştı. Avlunun etrafı yıldızlarla doluydu. Enver oldu kalabalık, yıldız ışığını tamamlamıştı artık. Âşıklar nuru taşımaya başladı. Hiç unutmam o ânı. Sanki onu o kalabalık götürmüyordu, kendi kendine gidiyordu. Hasretle beklediği o yere acele eder gibi…
Betül S.