“Sakın hiç üzülme!..”

“Beni görünce çok sevindi ve hemen derslerimi sordular. Ben de durumu arz ettim...”

 

Okul bitince tatil için son derece üzgün ve mahcup hâlde memleketime gittim. Fakat ikmal (bütünleme) imtihanlarına daha iyi çalışabilmem için ailemin ısrarlı isteği üzerine tatilimin bitmesine daha bir ay varken Eskişehir’e dönmek mecburiyetinde kaldım. 12 ders kitabının hemen hepsi çok kalın kitaplardan oluşuyordu. Geniş hacimli bu kadar derse ne kadar ciddiyetle çalışsam dahi sınıfımı geçeceğime inanamıyordum. Sınıfımı geçebilmem için, o zamanki sisteme göre borçlu geçme hakkına sahip olduğumuz bir ders dışındaki 11 dersin tamamından başarılı olmak zorunda idim.

Aileme karşı mahcubiyetimden derslerime olabildiği kadar çalışıyordum ama sınıfımı geçebileceğime dair ümitsizlik had safhada idi. Çalışmaktan bitkin düştüğüm bir gün akşam Eskişehir Akarbaşı Camiine yatsı namazımı kılmaya gitmiştim. Bütün tanıyanlarının çok sevdiği, her sohbetiyle bizleri değişik âlemlere götüren çok kıymetli büyüğümüz Necati Abi'mle karşılaştık.

Beni görünce çok sevindi ve hemen derslerimi sordular. Ben de durumu kendilerine kısaca arz ettim. O kadar hassas ve merhametli oldukları hâlde dinledikten sonra hiç üzülmemeleri dikkatimi çekmişti. Hemen dedi ki:

“Bak Ali! Sen sene içerisinde gayret göstermişsin ama başarılı olamamışsın, bunda mutlaka bir hikmet ve hayır vardır. Moralini hiç bozmadan çalış. İnşallah sana müjde olarak söylüyorum, sen sınıfını geçeceksin.”