“Lojman yok misafirhane var...”

Radyoda benzinin litresinin 275 kuruştan 325’e çıktığını öğrendik, ne kadar pahalanmıştı(!)

 

Eşimin stajı bitmiş, kura çekimi hâkim olarak Hakkari’ye çıkmıştı. Hakkâri’ye varmıştık. Hava aydınlanıp insanlar yolda yürümeye başlayınca Hâkim Lojmanlarını sorduk. Gösterdikleri yere gittik. Önünde durduğumuz lojmanım Hâkim Adnan B.’ye ait olduğunu öğrendik. Bizi gülerek karşıladılar. Eşimin yeni atanan hâkim olduğunu, benim de Malatya Maiyet Memuru olduğumu söyledim.

Adnan Bey ve eşi memnuniyetle bizi evlerine buyur ettiler. Daha sonra birlikte kahvaltı yaptık. Eşyalarımız gelinceye kadar, onların evinde misafir olduk. İçten ilgi ve sevgileri, eşimin üzüntü ve hayal kırıklığını oldukça azaltırken beni de rahatlatmıştı. Lojman olup olmadığını sorduk. Araştırıldı, hemen hazır elde lojman olmadığı anlaşıldı. Lojman buluncaya kadar eşyamızı İl Millî Eğitim Müdürlüğüne ait bir depoya koyduktan sonra kendimiz de Ziraat Bankasının misafirhanesine yerleştik...

Eşim 5 Mayıs 1975 Pazartesi günü Adliyeye giderek görevine başladı. Ben bir hafta Hakkâri’de kaldıktan sonra tekrar Maden'e döndüm.

Maden'deki görevim haziran sonunda bitiyor, temmuz başında da kısa dönem askerliğe gitmem gerekiyordu. Maden'de oldukça zengin, bir köyün ağası olan Faruk adında bir odacımız vardı. Evet hem ağa hem odacıydı! Murat 124 marka bir arabası vardı. Bir gün "Kaymakam Bey, ben Hakkâri’yi ve o tarafları hiç görmedim. Gel Komiser R.'yi de alalım, Silvan Malabadi Köprüsü, Hasankeyf, Batman, İdil, Midyat, Şırnak, Uludere üzerinden Hakkâri’ye gidelim" dedi

Mayıs ayının sonuna doğru bir cuma günü erkenden yola çıktık. Batman'a geldiğimiz sırada, radyoda benzinin litre fiyatının 275 kuruştan, 325 kuruşa çıktığını öğrendik. Yolda hepimiz aynı fikirdeydik, artık bu kadar pahalı benzinle arabalara binilemezdi. Herkes ya arabayı satacak veya araba fiyatları düşecekti. Fakat ne araba fiyatları düştü ne satışları...

Biz Uludere'yi geçip Hakkâri’ye giderken gece saat 12.00'ydi. Hakkâri’ye vardığımızda saat yarım olmuştu. Arkadaşlarımı Karayolları misafirhanesine yerleştirdikten sonra eve gittim. Evdekiler şaşırdılar, çok sevindiler. Hafta sonunu Hakkari’de geçirdim. Ailemle görüşüp özlem giderdim. Beraberimdeki misafirlerimi de gezdirerek Hakkari’yi tanıtmaya çalıştım...