Öyle bir yere düştüm ki…

“Benim de insan olarak hayatım olmayacak mıydı? Dinimi diyanetimi yaşamayacak mıydım?..”

 

Bu gazeteyi nasıl mı tanıdım? Biraz uzun olacak belki ama anlatmak istiyorum...

1991’de evlendim. 17 yaşımda iken Almanya’ya gelin geldim. Daha kapıdan içeri girerken içim cızz etti. Nasıl bir hayatın beni beklediğini anlamıştım...

Öyle insanların içine düşmüştüm ki namaz yok niyaz yoktu… Kayınbabam da kayınvalidem de çalışıyordu. Evde de iki kayınbiraderim vardı. Kaldığımız daire 65 metrekareydi. Ve bütün evin işlerini ben yapıyordum. Temizlik, yemek, bulaşık, çamaşır ütü aklınıza ne gelirse…

Yaşım küçük olmasına rağmen onları memnun etmek için âdeta kendimi parçalıyordum. Çünkü annem tembih etmişti:

“Hizmette kusur etmeyeceksin! Onlar ne derse o olacak!”

Ben de anneme verdiğim söze uyup her işi yerine getiriyordum. Bedenen yorulsam da vicdanen rahat olmak için…

Kaynanam bildiğiniz erkek gibiydi… Bir elinde sigarası bir elinde kahvesi hazır olacaktı. “Ben sekiz saat çalışıyorum” diyerek evde elini hiçbir şeye sürmüyordu. Ağzı ise çok bozuktu. Ondan duyduğum sözlere üzülmekten ziyade onun adına ben utanıyordum. Bir de memnuniyetsiz ki sormayın… Asla bir şey beğendiremezsiniz.

Ama bu böyle ne kadar sürecekti? Ben bu eve bu kötü sözleri işitmek bu kimselerin arkasını toplamak için mi gelmiştim? Benim de bir insan olarak hayatım olmayacak mıydı? Dinimi diyanetimi yaşamayacak mıydım?

Ama öyle ki bazen yemek yetiştirmek telaşıyla öğle namazlarım bile ikindiye sarkıyordu. Rabbim affetsin çok üzülüyordum… Allah’ım affederdi ama bunlar affetmezdi…

Benim hayalim böyle değildi ki, elinde tespih ağlayan babaanne, akşam kahveden gelen değil camiden gelen bir kayınbaba idi… Ama böyle olmadı… Ne böyle kayınvalidem ne böyle kayınpederim oldu…

Artık canımdan bıktığım anlar olmuştu… Sabredemediğim anlar olmuştu. Derdimi anlatacak kimseler de olmayınca insan bazen bitsin artık bu çile diye içten içe kendini yiyip bitiriyor, böyle zamanlarım oldu…

Ah çocuklar… Çocuklar gerçekten evliliklerin çimentosuymuş… Ne zaman “bitsin artık” dediğimde o zaman çocuklarım gözümün önüne geliyordu… Çünkü iki tane çocuğum vardı… Onlar annesiz ne yapardı? DEVAMI YARIN