O anı hiç unutamıyorum...

“Uçak kalkana kadar bu fon ödeme işlemi tamamlanamazsa biletim de yanacaktı!..”

 

Almanya’ya uçuş hatıramı anlatmaya devam ediyorum. Ankara havaalanından, aradığım ev telefonunda çıkan kadına kendimi tanıttım: “Teyze ben İsmet Amca'nın akrabasıyım. Beyinizle birlikte şimdi oraya geliyorlar. Lütfen geldiklerinde yanlarına bir miktar para alarak acele havaalanına gelmelerini söyler misiniz?” dedim.

Kadıncağız önce çok şaşırdı. Ardından “Tamam kızım, hiçbir şey anlamadım ama söylerim” dedi. Telefonu kapattık. İçime bir sıkıntı çöktü ki anlatamam… Öyle ya kadıncağız şaka zannedebilirdi. Adam evine gitmeyebilirdi. Ben o zaman ne yapardım?

Duramadım on dakika sonra tekrar aradım. Kadıncağız: “Kızım daha gelmediler” dedi.

Telaşım gittikçe fazlalaşıyordu. Uçak kalkana kadar bu işlem olmazsa biletim de yanacaktı. On dakika geçmeden bir daha aradım. Şükür ki bu defa eve gelmişlerdi. Yüreğime su serpildi. Sağ olsunlar hemen tekrar yola çıktılar. Artık taksi ile mi geldiler bilemiyorum uçağın kalkışından önce yetiştiler ve fon ödemesini yaparak uçağa binmemi sağladılar.

Benim telaşımın ve çektiğim sıkıntının üzerine bir de rötar çıkmıştı. Yolcuların öfke dolu ısrarıyla bizi uçağa aldılar ama uçağın içinde beklettiler. Beklemeye bahane hava trafiğinin müsait olmamasıydı. Yani iyice burnumuzdan gelmişti yolculuk...

Nihayet havalandık. Sanırım bundan sonra bir aksilik olmazdı. Gecikmeli de olsa Almanya’ya inerdik. Ama o da ne? Havada iken bir anons duyuldu:

“Sayın yolcularımız üzülerek bildirmek zorundayız ki yoğun trafik nedeniyle geç kalkan uçağımız maalesef Duesseldorf Havaalanına değil, Köln Havaalanına inecektir. Ancak Özel otobüsler ile yolcularımızı Duesseldorf'a taşıyacağız. Özür diliyoruz...”

Aksilik Köln Havaalanına indiğimizde de devam etmişti. Bizi otobüs ile götürecek olan yetkililerden kimseler gözükmüyordu. Herkes sinirli şekilde öfkeyle bağırıp çağırarak o özel havayoluyla da gitmeyeceğini söyleyerek vs. başının çaresine bakarken ben kara kara ne yapacağımı düşünüyordum...

Valizlerim elimde bir o yana bir bu yana bakışırken bir baktım ailem bana doğru gelmiyor mu?

O an yaşadığım mutluluğu ömrüm boyunca unutamam… Meğer ailem havaalanında uçağın Köln’e ineceğini öğrenince hemen apar topar Köln’e gelmişler. Oradan kendi imkânlarımızla Duesseldorf’a hareket ettik. Şoför de pek yolu bilmiyormuş ama benim artık umurumda değildi çünkü ailem yanımdaydı...