AİLE –ÖĞÜT

Her türlü kötülüğü yapmaya muktedir iken, kötü bir şey yapmamak: İşte, budur iyilik...

 

 

 

Çanakkale şehitlerimiz -1-

 

Siz hiç Çanakkale’ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp o maviliğe kırmızılığı salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Toprağın bağrında yatan gurur abidelerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında karanlığın içinden gelen, vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini kulaklarınızda hissettiniz mi?

Düşüncelerinizde bu soruların cevabını buldukça yüreğinizde fırtınalar kopacak, gözlerinize anlamını bilmediğiniz dört mevsimi bir anda yaşatan çiy taneleri düşecek. Belki ağlayacak belki kahrolacaksınız ama o her adım atışınızda üstlerine bombalar, kurşunlar şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyecek.

Eğer o savaşta o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı;  o zaman, işte o zaman biz de olmazdık. Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bugünkü hürriyet özgürlüğünü yakalayamazdık. Çünkü Çanakkale Türkiye’nin geçiş noktası.

Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “burası benim” dediğini. Onlarca Türk’ün dedelerimizin, atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine, yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın, kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… Düşünmesi bile korkunç!

İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki. Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor. İçimden kendi kendime diyorum ki: “O savaşta mağlup olsaydık şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımız emanet toprakların üstünde yürümez miydik?''