AİLE-ÖĞÜT

Sevmek için yürek, sürdürmek için emek gerekir...

 

 

 

 

Kıymetini bilmediğimiz iki şey -1-

 

Günümüzde kıymetini bilmediğimiz iki önemli şey vardır. İnsanlar ne yazık ki onun kıymetini bilmezler.

Biri sağlık ve boş vakittir.

Vakit üzerinde geçilip gidilen bir boşluk değil, o yakalanıp kullanılacak bir cevher, piyasa değeri ve kullanım sermayesi ölçülemeyecek, insanlara bahşedilmiş en önemli bir sermayedir. Dün ve bugün zamanın sırrını kavrayanlar eşya ve hadiselere nüfuz ede ede onda var olmanın özünü keşfettiler. Zamanı bir boşluk telakki edenler ise onun öğütücü dişleri arasında eriyip yok olup gittiler.

Eğer geçmişteki şerefli yerimizin yeniden kazanılması, ihtişam dönemimizin bir kere daha yaşanması ve milletlerarası işlerde denge unsuru olmamız arzu ediliyorsa evvela zamana hâkim olmanın yolları araştırılmalıdır. Bu kıymetli sermayenin zerresi dahi heder edilmemeli ve o en iyi şekilde değerlendirilmeli ve yeni nesillere ezberletilmelidir.

Ömrünün kısalığından şikâyet eden insanların sayısı hiç de az değildir. Ama acaba bu şikâyetçiler o kısa ömürlerini bile tam olarak değerlendirip yaşayabiliyorlar mı? Oysa önemli olan ömrün uzunluğu kısalığı değil önemli olan mevcut olanın değerlendirilmemesidir.

En uzun ömürlüler en çok yaşayanlar değil,  güzel şeyler yaparak, evirip çevirerek hayatlarından en çok semere ve verim almasını bilenlerdir. Bu ölçüye göre yüz yaşında kısa ömürlüler olabileceği gibi, yirmi yaşında iken ancak binlerce yılda elde edilebilecek bereket ve feyizlerle donanmış, başı göklere ulaşmış olanlar da bulunabilmektedir. Zamanı yaşarken ve rahatı ararken biraz yorulmalı, sıkıntı çekilmeli, bir şeyler elde ederken icabında bir kısım şeyleri feda edebilmeli, kazanmadan evvel harcamalı, almadan evvel vermekle elde edilen şeylerin kıymeti iyi bilinmeli ve başta zaman olmak üzere bu kıymetler, elden ucuz bir şekilde çıkarılmamalıdır.

Zamanın verimli ve doğru kullanılmasında sadece ilim ve teknolojinin yardımı değil, insan ruhunun iradesinin ve aklın da yardımcı olması lazımdır.

 

 

 

 

                  Derman

 

Takvim yaprakları gibi art arda,

Harcıyorum ömür sermayemi.

Bi ömür çalışmak mı acaba,

Bu dünyanın ganimeti?

Çıkamıyorum dertlerle, üzüntülerle başa

Düşünceler içerisinde tüketiyorum gençliğimi

Düzelir mi ki her şey zamanla,

Kula kul olmak mı gerekiyor yoksa?

Titriyor ellerim, omuzlarım gelmiyor hizaya,

Haksızlıklar içinde arıyorum geleceği

Kimse tenezzül etmiyor izaha,

Kendi kendime konuşturuyorum kelimeleri.

Araya araya bulamıyorum sevgi, saygı, sadakati.

Üzülmek basit de, mutlu olmak neden zor ki?

Başkalarının gördüğü benim göremediğim ne?

Herkesin koş dediği yerde,

Yürümeye bulamıyorum takati.