AİLE-ÖĞÜT

Herhangi bir sorunu çözmek istiyorsanız şu üç soruyu kendinize sorun: Ne yapabilirim? Ne okuyabilirim? Kime sorabilirim?

 

 

Bir kalbe kaç acı sığar? Kalp kaç sevgiyi taşır? Kalp kaç kişiyi sever? Kaç kişi için sevgiyle atar? Ya da soruma şöyle devam edeyim; kalp yanar mı? Aklınıza hep aşk gelmesin. Evlat gelsin mesela. Zamansız izinsiz gelen gibi gözükse de indi ilahiye göre tam zamanında gelen ecel ve giden bir evlat. Daha on iki yaşında. Annesi, “yarım bıraktı” diyor, yarım bırakıp gitti... Annenin yüreği nasıl dayanır? O yürek o kafese nasıl sığar? Evladı geri getirmeye kaç damla gözyaşı gerekir? Bakmaya kıyamadığı evladı kara, soğuk toprağa koymaya kalp ne der? Çiğnediği sakızı, bozuk paraları, tokası, tarağındaki saçları, test kitapları, not defterindeki sınav tarihleri, belki çorabının teki, boya kalemleri...

Anne bunları nasıl unutur? Unutur da... Kokusunu, cıvıl cıvıl sesini, pamuk saçlarını nasıl unutur? Sevdiği yemeği... Peki, anne o mutfağa nasıl girer? Sevdiği yağda yumurtayı nasıl yapar bir daha? Bu acıyı hangi acı bastırır, bilinmez. Yeni bir evlat, yeni bir çevre, yeni arkadaşlar? Hangi rüzgâr getirir evlat kokusunu? Evladı cennete uçtu. Geride kalan anne belki her gün yaşayarak, her gün sayarak, evlâdına kavuşmak için bekleyecek. Kalbinin bir yarısı bu dünyada, diğer yarısı cennette olacak. Elimizde bir gün olsa da anneler ve yavruları hiç ayrılmasalar. Kader deyip "göklerden gelen karar"a baş eğmek lazım. Allah’ım lütfun da hoş, kahrın da hoş...

 

 

 

 

 

 

 

 

Köy evimi çok özledim