İnsanlığa sunulan müjde

Herkes bilir ki, bir milleti ayakta tutan değerlerin en önemlisi din ve güzel ahlâktır. Bir milletin gelişmesi, ilerlemesi için elbette başka değerler de gereklidir ve vardır; ancak dinden ve ahlâk hissinden beslenmeyen hiçbir başarı, iş ve icraat, insana, topluma ve dünya insanlığına istenilen mutluluğu götüremez.

Bu durumu dünyanın süper devlet ve büyük milletleri de bildiği için, adı geçen devlet ve milletler de her geçen gün dine daha çok yaklaşıyor, hiç olmazsa kendi dinlerinden beslenip kendi ahlâklarıyla kuvvet bulmaya çalışıyorlar. Bizim dinimizin ve dinimizden beslenen ahlâkımızın her bakımdan farklı bir özelliği, birçok güzelliği var.

Yüce dinimiz İslâm, öncelikle bilime ters düşmeyen, aksine bilimi, kültürü, sanatı geliştirmeyi emreden bir dindir. İnsan hayatının bütün yönlerini düzenleyen, toplumlara gelişme ve ilerleme kapılarını ardına kadar açan, siyah, sarı, beyaz diye insanları ayırt etmeyen ve insanlar arasındaki üstünlüğü takvada gören bir dindir. Dostluğun, barışın, hakça bölüşmenin, hayırda yarışmanın, hak, hukuk gözetmenin, katlanmanın, saygının, hoşgörünün, adaletin, sabrın, sadakatin, sağduyunun, hizmet aşkının, tabiatı sevmenin, dosdoğru olmanın en geçerli teminatıdır. Son din olabilmesi için, gerekli olan bütün meziyet ve erdemler hakkıyla ve noksansız yüce dinimizde vardır ve bu yüzden de dünyada hiçbir din İslamiyet’le yarışamamakta, onun ulaştığı iyilik, güzellik, erdem ve hedefe ulaşamamaktadır. Bugün insanlığın akın akın İslâmiyet’e koşmasını, ona saygıyla kucak açmasını başka türlü izah mümkün değildir. İslamiyet; Asya’da, Avrupa’da, Amerika’da, Fransa’da, Almanya’da, Avusturya’da her geçen gün daha da kuvvetlenmekte, insanlığa müjdelerini cömertçe sunmaktadır...

 

 

ŞİİR

 

 

Zaman, zaman, her şeyi değiştiren zaman;

Nerede onca, zamana meydan okuyan!

Tarih nelere şahit, geçti nice kahraman;

Ne yapsa unutulur, faniye tapan insan...

 

Şan, şöhret, azamet, eğer insandaysa yalan!

Sağlık, sıhhat, afiyet, farksız aldatmacadan;

Elbet bir gün çıkacak, emanet bedenden can!

Elindeyse gel de kurtul, sonsuzluk okundan...

 

Ardından kabir hayatı, zindan belki de bir han;

Nerede nerede cennete götüren kervan?

Binmek için sevmek lazım, candan fazla cananı;

O kervan ki geçiyor, Allah'ın rızasından...

 

 

 

 

HEMŞEHRİ: Kelimesi Farsça kökenli olup “hem: birlikte, beraber”, “şehrî: aynı şehirli olan” kişi anlamındadır. Türkçede de “aynı şehirli olan” kimse anlamında kullanılmaktadır. Bu kelime halk arasında "hemşeri" şeklinde kullanılmaya başlamıştır.

 

HEMŞİRE: Bu kelime de Farsça kökenli olup yine “hem: birlikte, beraber” ve “şir: süt” anlamında iki kelimeden meydana gelen “(aynı anadan) beraber süt emmiş” anlamında kullanılan ve kız kardeş için onun gıyabında söylenilen bir kelimedir. Daha sonra aynı kelime anlam kayması yaşayıp doktor ile birlikte çalışan yetkili bayan sağlık çalışanlarına verilen isim olmuştur.