Çocuklarda öz güven ve aile

Öz güven; kendimiz ve çevremiz ile barışık olmak, kendi benliğimizden memnun olmak demektir.

Çocuğun kendisini önemli hissetmesini sağlayan faktörler: İlk yaşlardan itibaren hayatlarındaki en önemli insanlar anne, baba, öğretmenleri tarafından nasıl değerlendirildiklerine bağlıdır.

Anne, babası ve büyükleri tarafından sevgi, ilgi gören, fikirlerine değer verilen, önemsenen çocuğun öz güveni olur. Yaşına uygun sorumluluklar verilen, yaptığı güzel şeyler için övünülen, gurur duyulan, hata yaptığın da hatasını anlaması için zaman tanınan çocuk öz güvenli olur. Hayatında hataya da yer verilen en önemlisi etiket koymadan başkalarını örnek göstermeden olağan hâliyle kabul edilen çocuğun kendine öz güveni olur.

Öz güveni sağlamak için yapılacak olanlar; hayatınızda var olmalarının ne kadar önemli olduklarını hissettirin. Çocuğunuzun kendine özgü yeteneklerinin ortaya çıkmasına izin verin buna yardımcı olun. Unutmayın çocuklar birbirinden farklıdır ve farklı alanlarda yetenekleri vardır, yeteneği olmayan bir alana yönlendirmek yerine yeteneğini ortaya çıkarın ve o konuda destek verin bir başkasının çocuğu ile kendi çocuğunuzu bir tutup kıyaslama yapmayın!

Duygu ve düşüncelerini ciddiye alın… Size anlatacakları bir şey olduğunda onları dinleyin ve dinlediğinizi hissettirin.

"Çocuklarınıza kendi davranışlarınız da örnek olduğunuzu unutmayın, çocuğunuz da görmek istemediğiniz davranışları sergilemeyin..."

Ancak günümüzde ana baba ve çocuk arasındaki iletişim her geçen gün azalmakta ve hatta yok olmaya yüz tutmaktadır. Çünkü evlerde artık ne birlikte kahvaltı ne birlikte öğle yemeği ne akşam yemeği yenilmektedir. Mahalle aralarına kadar yayılmış bulunan lahmacun, pide ve kebap salonları bu tür ailelere servis üzerine servis yapmaktadır.

Evde yemekte bile birbirini göremeyen, beraber sofraya oturamayan ailelerde ister istemez aile bireyleri birbirine saygı, sevgi, anne, baba, evlat kardeş, karı koca gibi bağlarla bağlanmakta bile zorlanmaktadır. Bu tür birbirinden kopuk bireylerin oluşturduğu problemli aile yapısı artık sosyal hayatımızın bir gerçeği olmuştur. Hatta çok acı bir söylemle hayatta oldukları hâlde babaannesini veya anneannesini hiç görmeyen torunlar vardır toplumumuzda.

 

 

 

 

Ne ararsan toprakta var,

Neyin vardır eş toprağa.

Varlığını sebil eyler

Yaz toprağa, kış toprağa.

 

Hakkını hiç yitirmedi.

Sürdün darlık getirmedi.

Ne ektin de, bitirmedi?

Altındaki boş toprağa?

 

Ar gününde var gününde

Yakın dosttur, dar gününde.

Dört mevsimin her gününde;

Nefes nefes koş toprağa.

 

İçin umutlu mu olur?

Yemeğin etli mi olur?

Meralar otlu mu olur?

Geçirmezsen diş toprağa?

 

Koyun kuzu meleşince,

Yağmur yağar ince ince.

Adı, Türkiye'leşince,

Kurban olur baş toprağa.

 

 

 

 

Birincisi; Allahü teâlâya kulluk etmektir. Allahü teâlânın merhameti, nimetleri, ihsanları, her yaratılana yayılmıştır. Nimetlerinin en büyüğü, kullarına saadet yolunu göstermesidir. Hiç mecbur değilken onları en mütenasip şekilde yaratmıştır. Ebedî nimetler, iyilikler vermiştir. Böyle bir sâhibe, yaratana ibadet etmek, onun ihsan ettiği nimetlere şükür etmek elbette lâzımdır. Her insanın yaratanına karşı borçlu olduğu bu kulluk hakkını eda etmesi lâzımdır.

İkincisi; insanların hakkını eda etmektir. Hükûmete, amirlere, kanunlara karşı gelmemek, âlimlere hürmet, emanetlere vefa, alışveriş haklarını eda, vaatlerini ifa etmek lazımdır.

Üçüncüsü; geçmişlerin haklarını eda etmektir. Bu da, onların borçlarını ödemek, vasiyetlerini ifa etmek, vakıflarını muhafaza ve bıraktığı hayrat ve hasenatı devam ettirmekle olur.