GÜZEL SÖZ

Akıllı insan her bildiğini söylemez; akılsız insan ne söylediğini bile bilmez... (Atasözü)

 

 

 

Türkiye bir değişim döneminden geçiyor. Bütün ülkelerin tarihinde böyle dönemler sıkıntılı geçmiştir. Türkiye geçmişte çok daha zorlu günler yaşamış ve o günleri aşmasını bilmiş güçlü bir ülkedir.

Asıl önemli mesele halkımızın içinde bulunduğu durumdur. Ciddi bir kutuplaşma bütün toplumu sarmış durumda. Öyle bir hâl ki artık aile içlerinde bile küskünlükler dargınlıklar baş gösteriyor. Arkadaşların, akrabaların arası açılıyor. Farklı siyasi düşüncede olan insanlar adım adım birbirlerinden uzaklaşıyorlar. Böyle bir ayrışmanın kimseye faydası olmayacağı gibi uzun vadede ülkenin geleceğini tehlikeye düşürecek bir ortamın ortaya çıkması kuvvetle muhtemeldir.

Düşüncelerimiz, kanaatlerimiz, inançlarımız farklı olabilir bu çok doğaldır. Bunların hiç birisi birbirimize saygısızlık ve tahammülsüzlük etmemizi gerektirecek şeyler değildir, olmamalıdır. Herkes dünyayı aynı gözle görecek değil ya. Geçmişle ilgili yapabilecek hiçbir şeyimiz yok. Ancak önümüzdeki bir yılı, on yılı, yirmi yılı, yüz yılı şekillendirmek hepimizin elinde. Geçmişe özlemle bugüne hayıflanarak bakarsak şu günü de yarını da bölüne parçalana yitireceğiz. Birbirimizi yemenin kimseye faydası yok.

Geçmişte de sen ben kavgalarının, cepheleşmelerin, ayrışmaların pençesine düşmüştük. Hep birlikte acı çekmekten başka neye yaradı bütün o kavgamız? Tahriklere kapılmadan sakin ve sağduyulu hareket etmeliyiz. Bu konuda siyasi partilerimiz, sivil toplum kuruluşlarımız ve basınımız da halkımıza yardımcı olmak zorundadırlar. Tertemiz bir sayfa açılmalıdır. Halkın beraberliği ve ülkenin bütünlüğü, siyasi partilerin ve siyasi düşüncelerin üzerinde hepsinden önemli bir noktadır. Irak, Libya, Mısır ve Suriye’nin durumu gözlerimizin önünde duruyor. Oralardaki sen ben kavgalarının, husumetlerin o ülkeleri getirdiği nokta ortada. Yerinden yurdundan olup buraya sığınmak zorunda kalan Suriyelileri her gördüğümüzde ibret alalım. Birbirimize düşüp ülkeyi felakete sürükledikten sonra ne yaparız, nereye gideriz bunu düşünelim.

Türkiye’nin ayağı takılarak düşmesi, hepimizin felaketidir. Bu gerçeğin farkına varmalı, bir an önce kara bulutları dağıtarak birbirimize saygı ve anlayış iklimini oluşturmalıyız...

 

 

 

 

 

Tekir yaylasında yaylayamazsın,

Pozantı ilini boylayamazsın,

Bizi yurdumuzdan haylayamazsın,

Dedik ve dikildik karşılarına.

 

Yaktık kışlaları, kestik yolları,

Haram ettik ona biz bu elleri,

Al kanlarda açtı şehit gülleri,

Erlik nişanıdır diye yarına,

 

Elmalı, Germeç’ten yol var sandılar,

Ne yazık kahpeler çok aldandılar,

Sünen Deresi’nde toptan yandılar,

Bakmadık kahpenin ah-u zarına.

 

Kırk kişiyle yendik bin Fransızı,

Onlarda bu olay bitmez bir sızı,

Kazandık böylece biz davamızı,

Güleklim katınca yoğu varına.

 

Küstah Menil düştü çıkmaz tuzağa,

Taburu kalmadı, dağıldı dağa,

Kumandan oldular köyde her ağa,

Beş-on mermi koyup kuşaklarına.

 

Sürdüler mavzere birer ikişer,

Bu nasıl savaştır şeytan da şaşar,

Genç yaşlı demeden ölüme koşar,

Yakarak düşmanı kinin narına.

 

Kırk kişimiz oldu sanki kırk bin er,

Bir başka nurlandı o günkü seher,

Bizi hiç görürmüş Fransız meğer

Anladı düşünce Sünen darına.

 

Demirci, Tırlıklar kol başlarımız,

Zafere dönüştü telaşlarımız,

Şükürlerle doldu dağ, taşlarımız,

Tekbirler yükseldi küfür yerine.

 

Su verdik, aş verdik esirlerine,

Bir dostluk uzattık öcün yerine,

Çiçekler uzattık subay, erine,

İnsanlık doldurduk duygularına.

 

Anlarsan Fransız bu sana derstir,

Gördün Türk yumruğu ne kadar terstir,

Bundan sonra sen de gel dostluk estir,

Bugüne, bu ana ve de yarına...