Neyi muhafaza etmeliyiz?

Bir toplum kültürüne ne kadar sahip çıkıyor ve onu yükseltecek şeyler için ne kadar çaba sarf ediyorsa aynı zamanda o kadar muhafazakârdır. Belirtmeliyim ki kültüre sahip çıkmak kulakları ve gözleri bütün dünyaya kapalı durmak demek değildir. Kültür bir çatışma alanı değil medeniyetin öncüsü olarak insanlığın asırlar boyunca üzerine koya koya büyüttüğü tarihin, sanatın ve doğanın eşsiz bileşiminden mürekkep bir değerdir. Hele ki üzerinde yaşadığımız Anadolu toprakları bu değerin en bereketli olduğu bir dünya köşesidir. Binlerce yıllık süreçte uygarlıkların kesişme noktası olan bu kadim coğrafyada eşsiz bir kültür birikimi kök salmıştır.

Muhafazakârlık; tarih, sanat ve doğaya sahip çıkıldığı, değer verildiği ölçüde bir anlam taşımaktadır. Aksi hâlde onun adı hamasettir, toplumu götüreceği yer ise koyu bir yozlaşmadır. İnşa ettikleri mabetlerde kuşların su içeceği yerleri bile ihmâl etmemiş bir medeniyetin mirasçıları olarak bu anlayışı muhafaza ettiğimizi söylemek maalesef mümkün değildir. İşte bugün; vaktiyle her biri birer kültür abidesi olan şehirlerimizin, dağları, denizleri, ırmakları ve ormanlarıyla bir doğa harikası olan memleketimizin, bilhassa musiki ve edebiyatta ışıl ışıl parlayan sanat âlemimizin hâli… Şu hâle bakınca neyi muhafaza etmişiz bilen var mı?

Bütün bunlardan hareketle muhafazakâr insanın tüm diğerlerinden daha kültürlü, daha bilgili ve daha duyarlı olması gerektiği sonucuna varabiliriz. Bu husus bütün siyasi anlayışlardan ayrı tutulursa sanırım muhafazakârlık da gerçek manasına kavuşacaktır.

Türkiye olarak üzerinde durduğumuz topraklarda ulu bir çınar gibi yükselmiş bizi gölgeleyen kültürümüzün değerini bilelim. O çınarın her bir yaprağının temsil ettiği, uygarlığın her zerresinden bin yılların biriktirip damıttığı, asalet ve nezâketi muhafaza edelim.

 

 

 

 

 

Neden böyle iki büklüm gidersin

Miskinin dünyada eseri olmaz

Vefasız bir kula minnet edersen

Bir çivi çakmaya keseri olmaz

 

Konuşmaz bir kelam duvar gibidir

Her isteği baştan savar gibidir

Yaylada otlayan davar gibidir

Adam olmayanın kederi olmaz

 

Cahilin sohbeti verir bıkkınlık

Kaçırır keyfini gelir sıkkınlık

Sevdiğimden bile görmem yakınlık

Benim bu derdimin beteri olmaz

 

Kadir Fidan rüzgâr gibi esersin

Halden bilmeyenden sözü kesersin

Herkese gücenir her dem küsersin

Senden hiç kimsenin haberi olmaz

 

 

 

 

 

Dilimizi kullanırken, sözlü ifadelerde pek fark edilmese de yazarken bazı kelimelerin yazılışını doğru bilmediğimiz ortaya çıkmaktadır. Bazen de “bu kelimenin doğru yazılışı nasıldı” diyerek kendi kendimize sorarız.

İşte size bu anlamda birkaç kelime… Yanlışı ve doğrusu gardolap değil gardırop, eşortman değil eşofman, herkez değil herkes, yalnış değil yanlış, şöför değil şoför, şemşiye değil şemsiye, kirbit değil kibrit, tiskinmek değil tiksinmek, laylon değil naylon, pıçak değil bıçak, nalet değil lanet, muhattap değil muhatap, mefta değil mevta, sifil değil sivil gibi…