Küsmek, bir kayıptır

 

Soğanın acısını yiyen bilmez, doğrayan bilir...

 

 

 

 

 

Küsmek bir suskunluktur… Ama aynı zamanda karşısındaki kimseyi terk etmektir… Çocukken küsmek belki kolaydır… Birkaç gün sonra unutuverir... Ama büyüğün küsmesi çok tehlikeli bir karardır… Ama küsmenin en büyük zararlarından birisi de küsenin kendisinedir… Çünkü küsmek ile kendi kendini de bağlamıştır küstüğü kimseye karşı… Hele sevgililerin birbirine küsmeleri tamamen naz ve kapristendir ama iletişimi kesen bir eylem olduğu için bir daha konuşamamanın verdiği azabı karşılıklı çeker dururlar.

Bir sor bakalım kendi kendine… Küstün de eline ne geçti? Karşılığını alabildin mi? Küstüğün kimse sana göre yaptığı haksızlığı için gelip sizden özür dileyecek mi? Yoksa, aslında o da senin haksız olduğunu mu düşünmektedir?

Peki bunu nasıl anlayacaksın? Sen niçin küstün, o niçin küstüğünü biliyor mu? Peki bilmiyorsa bu küslük sürdüğü sürece ona bunu nasıl anlatacaksın? Anlatamazsan bir ömür küs mü kalacaksın? Küs olmak iletişimi koparmaktır… Ve canlılar arasında bir tek insanda olan mükemmel bir özellik olan “konuşma” özelliğini kullanmamaktır… Bu ne büyük bir kayıptır bir düşünsene… İnsan konuşmaya ve anlaşmaya göre bir varlıktır. Konuşmayan insan konuşamayan insan sustuğunu düşünse de beyninde konuşur… Ama beyindeki konuşmalar genellikte olumsuzluk karamsarlık ön yargı üretir… Küstüğün bir konu belki küstüğün kimse için hiç de haberi olmadığı bir konudur ama sen onunla bunu konuşma imkânın olmadığı için beyninde büyütür durursun. Oysa sinirlerine hâkim olarak karşılıklı birbirinize “sana şunun için küstüm” diyebilseniz… Bu hem öz güvendir… Hem medeniliktir… Hem de karşınızdakine gereksiz küstü iseniz boş yere bu küslüğün devam etmemesini sağlayacak büyük bir şanstır.

“Ben aramam o arasın?” demek ise sana hiçbir yerde fayda sağlamamış aptal gururundur… Eğer özür dilemek gereken bir şey olursa da özür dilenecek ve iki insan arasındaki o kahrolası iletişimsizlik son bulacaktır. Küsmek bir terk ediştir ama bir büyük kayıptır… Kolay mı insanın bir “insan” kaybetmesi? Ara sevdiğini, ara küstüğünü ve bir insan daha kazan haydi...

 

 

 

 

 

 

Bugün "sevgililer günü" diyorlar,

Hiç işte, sevmenin günü mü olur?

Sevgi bir pınarsa kalpten gönüle,

Akışın bugünü dünü mü olur?

 

Aşkı söylemezdi ağızda diller,

Gözlerden yol bulur idi gönüller,

Baktıkça yüz yüze goncaydı güller

Bakışın arkası önü mü olur?

 

Âşık da yazardı inceden ince,

Lâl olurdu diller yâri görünce,

Ne oldu ki Ferhat dağı delince,

Âşık ölse, dünya sonu mu olur?

 

Destan yazarlardı bir tek zülüfe,

Bir aşk mısraına binbir ulûfe,

Şimdi 'selfi' bile oldu demode

Globalleşmenin yönü mü olur?

 

Aşkı cinsellikle bir tutuyorlar,

Edep ve hayâyı unutuyorlar,

Sevgiyi parayla avutuyorlar,

Sevginin yüz, beş yüz bini mi olur?

 

Bırak ey şairim sözünü bırak,

Üç günlük dünyada “ecel” son durak.

Gerçek sevgi nerde arayıp bulak,

O sevginin boyu eni mi olur?

 

 

 

 

KARTAL:  Avcı kuşların uzağı çok iyi gören gözleri vardır. Bu sayede avlarına doğru hamle yaptıklarında, mesafe ayarını çok iyi yapabilirler. Ayrıca, avcı bir kuşun gözünde bir milyondan fazla görüntü hücresi bulunur. Bu da daha iyi görüntü demektir. Bu sayede binlerce metre yükseklikten uçan kartallar, bu mesafeden yeryüzünü bütün detaylarıyla tarayacak kadar güçlü gözlere sahiptirler.

Gelişmiş savaş uçaklarının binlerce metreden hedeflerini tespit etmesi gibi, kartallar da yeryüzündeki en küçük bir hareketi, en küçük bir renk farkını algılayarak avlarını tespit ederler.

Kartal gözü aynı anda hem 300 derecelik geniş bir açıya sahiptir, hem de istediği görüntüyü 6-8 misli büyütebilir. Kartal, 4.500 metre yüksekte uçarken 30.000 hektarlık bir alanı gözleriyle tarayabilir, 1.500 metreden tarladaki otlar arasında kamufle olmuş bir tavşanı, bu olağanüstü göz yapısı ile çok rahat ayırt edebilir.