Cevabı bulabildiniz mi?

“Geçtiğimiz günlerde Eğitim mi öğretim mi diye bir yazı göndermiştim ve yayınlanmıştı. Şimdi ikinci bölüm olarak diyorum ki “Cevabı bulabildiniz mi? Durun ben söyleyeyim, çoğunuz düşünmedi bile. Çünkü önemsemedi ancak şunu belirtmeliyim ülkemizin gelişmesini, muasır medeniyetler seviyesine ulaşmasını istiyorsak yapmamız gereken teorik olarak iyi bir birikime sahip ancak kendini manevi yönden yetiştirememiş bireyler yetiştirmek yerine maneviyat açısından kendini geliştirmiş belirli bir olgunluğa ulaşmış bireyler yetiştirmek olmalıdır. “Peki her problemi söylüyorsun ancak bunun çözümü nedir?” dediğinizi duyar gibiyim çözümünü de açıklamak gerekirse çok kolay ancak uğraş gerektiren bir çözüm yoluna sahip; belki de hepimizin atlamasının nedeni de bu kadar uğraşmak istememesidir. Bunun yolu çocuklarımızda daha küçük yaştan beri oluşturulan başarı tabusunu yıkmak gerekir. Bunun için ise en büyük görev aileye düşüyor. Çünkü bireylerimiz büyüdükçe onları şekillendirmek bir yöne yönlendirmek zorlaşıyor ve biz çocuklarımızı bu her şeye açık oldukları zaman diliminde sadece bu hayatta başarıya ulaşmayı başarılı olmayı ne olursa olsun istediği her şeyi elde etmesi gerektiğini anlattık, öğütledik. Tabii ki de bu durum bireylerimizi ister istemez bu hale getirdi. Bu öğütleri verirken unuttuğumuz şeyler ise çocuklarımıza sevgiyi, ne olursa olsun birbirimize saygı duymayı öğretmeyi, öğütlemeyi atladık. Durum böyle olunca demirden çalan mühendisler, organ mafyasına katılan doktorlar yetiştirdik. Oysa manevi yönden zengin bir işsiz maneviyatı zayıf olan bir hekimden yeğ değil midir? Bizim bu sorunları atlatabilmemiz için ise yapmamız gereken bize küçüklüğümüzden beri dayatılan bu başarı tabusunu yıkmaktır.”

           Ahmet Ekici

 

 

 

 

                       ÇOCUK

 

Yine ne istiyorsun burnunu çeke çeke

Üşüdün mü, aç mısın, sümüğü akan çocuk!

Üstün başın kirlenmiş, her yanın leke leke

Derdin nedir de bana, sitemkâr bakan çocuk...

 

Sır dolu duyguların, bilmem nasıl çözeyim

Herkes incitmiş seni, bir de ben mi üzeyim?

Ağlamaklı hâlinle her zaman göz gözeyim

Konuş, bir şeyler söyle, içimi yakan çocuk...

 

Cadılar mı korkuttu, elmanı mı yediler?

Sevdiğin esir düştü, gelemez mi dediler?

O kadar küçüksün ki, senden ne istediler?

Büyü artık adam ol, ağzı süt kokan çocuk!

 

Belki de kırık kalbin böyle susmakta haklı

İstediğin her şeye oldu isen yasaklı...

Bence senin esrarın geçmiş yıllarda saklı

Gidip de dönmeyeni kafaya takan çocuk...

 

"Herkesin içinde mahzun bir çocuk vardır..."

 

 

 

 

 

 

MÂLÂYA'NÎ (malayani): Bu kelime günümüzde insanların hemen hiç üzerinde düşünmediği bir kavramdır. Çünkü anlamı dünya ve ahirete faydası olmayan iş, boş söz, lüzumsuz şey, demektir. Eskiden insanlar ya hayır konuşmak ya da susmak üzere eğitim ve terbiye alırlarmış. Nitekim Câbir bin Sümre buyurmuştur ki: "Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem az konuşurdu. Lüzumlu olduğu zaman veya bir şey sorulunca söylerdi." Bundan anlaşılıyor ki, her Müslümanın malayani, faydasız gereksiz şey söylememesi, susması lâzımdır.

Diğer bir açıklama da şöyledir: İtikadı (inancı) düzeltmeden önce ahkâm-ı şer'iyyeyi (helâli, haramı, farzı, vacibi) öğrenmenin hiç faydası olmaz. Bu ikisi birlikte düzeltilmedikçe de, ibadetlerin faydası yoktur. Bu üçü birlikte yapılmadıkça, kalbin tasfiyesi (temizlenmesi) ve nefsin tezkiyesi (süslenmesi) hiç yapılamaz. Bu dört temel vazife, yardımcıları ve tamamlayıcıları ile birlikte yapılmalıdır. Meselâ, farzlar, sünnetleri ile birlikte yapılmalıdır. Farzların yardımcısı ve tamamlayıcısı, sünnetlerdir. Bunlardan biri yapılmadıkça, geriye kalan her şey lüzumsuz ve faydasızdır. Böyle lüzumsuz şeylere malayani denir. Bir farzı yapmayıp, bunun yerine, nafile ibadet yapmak, malayani ile vakit geçirmek olur. (İmâm-ı Rabbânî)