Baba… İki hece dört harf

A -
A +
Baba, bakılınca iki hece dört harften oluşan sıradan bir kelime değil mi? Baba… Ama o mini minnacık harflerin arasında benim babam var… Benim için her şeyden daha öte olan babacığım var... Gözlerinizi yumduğunuzda siz rüyalar âleminde olsanız bile o gelip gece uykuda üzerinizi örter siz mışıl mışıl uyurken sizi sessizce gözleriyle sever… Beni uykumda seven, üzerimi merhamet ve şefkatle örten ama sevgisini sessizce yaşayan biricik babam… Babamı nasıl anlatabilirim ki? Onu anlatmaya çalıştığınızda kullanacağınız her kelime yetersiz kalır… Anlatılamaz kıymeti, yazık olur anlaşılmazsa kıymeti. Hangi sevgi kelimesi söylenirse söylensin babayı tanımlamada aslında hepsi aynı manaya çıkıyor. Bu sebeple babamlar ilgili bütün sevgi kelimelerini, hepsini birden kullanmak istiyorum… Sevgiden yana her şey bana babamı hatırlatıyor çünkü… Babam... Babalar çok sever inanın… Hep sever… Sevdiğini söylemez ama yüreği ürperir evladına bir şey olacak diye... Evladını bir kartal misali kanatları altına alır. Evladının canı acısa onun ciğeri acır. Hep susar ama babalar, severken bile susar. Az konuşur öz konuşur onlar. Babalar tüm yükleri omuzunda taşır bir ömür… Çocuklar hata yaptığında evet hatalara bağırır çağırır… Ama aslında hataları çoktan affeder babalar… “Bir daha yapma!” diye uyarırken senin üzüldüğüne bile senden çok üzülür, canım babam. Babamın gölgesinde büyüyen narin bir papatyayım ben, sevgisiyle sulanan merhametiyle büyüyen şefkatiyle güzelleşen bir kelebek… Babalar ağaca benzer, dalları zaman zaman yaprak dökse de kökleri hep sağlamdır. Gölgenden hiç ayrılmamak dileğiyle canım babam  Ve tüm babalara… Bir ömür sağlık dileklerimle...             Aleyna Demirdağ       ŞİİR                   Hissizlik   Su üstünde yürür gibi Rüzgârın kanadında göğe yükselir gibi Uçuşuyor ruhum boşlukta Yedi kat gök binmiş tepeme Fikir yerin dibinde Beynimde heyelan... İki ileri bir geri koşturuyor içimde Saati bozuk, beden sarayım... Yel değirmeninde öğütülüyor zaman... Boşluğun içinde çınlıyor sesler Duvarlara çarpıyor gölgelerimiz Yağmurlardan aşınmış kubbelerimiz Ve yokluğun izlerinde son... Dönüyor zamansızlık içinde zaman çarkı Sanıyorum yere değiyor parmak uçlarım Alevin harında titreyen bakışlarım Kaçışıyor dört bir yana hezeyanlarım Bilinmezlik içinde ilerliyorum... Bir ucu gök kubbede benliğimin tutacı Çözülünce çöküyorum yüzüstü yere Düşünce ellerimden tutan o kudret Kocaman hiçlikte kayboluyorum Benliğimi zerrelerde arıyorum Buldum Buldum! Kendimi buldum, Zannediyorum! Başım hâlâ göklerde... Hakikat... Ayaklar altında sürünüyorum... Yedi kat yer yedi kat gök Katlanıp gidiyor önümde kâinat Yerle bir olmuşum; yerle yeksan olmuşum Bir avuç topraktan var oluşum... Yolun sonunda bekliyor bizi sırat... Varlığının en yüce delili kâinat...                           Fatma Subaşı       UNUTULMAZ OLAYLAR   17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİ: 17 Ağustos 1999'da tüm Türkiye hüzne boğulmuştu. Çünkü o gece saat 03:02'de merkezi Gölcük olan 7.4 büyüklüğündeki bir deprem tüm Türkiye'yi uykusunda yakalamıştı. Yaklaşık 45 saniye süren bu deprem sadece Kocaeli değil, Ankara'dan İzmir'e kadar geniş bir bölgede hissedilmişti. Depremde resmî rakamlara göre 17.480 kişi ölmüş 23.781 kişi yaralanmıştı. 505 kişi sakat kalmış, 285.211 ev, 42.902 iş yeri hasar görmüştü. 2010 yılında yayınlanan Meclis Araştırması Raporu'nda ölen kişi sayısı 18.373 olarak güncellenmişti. Peki ya resmî olmayan bilgiler? Onlara göre en az 50.000 kişi can verirken 100.000'e yakın kişi yaralanmıştı.
UYARI: Küfür, hakaret, bir grup, ırk ya da kişiyi aşağılayan imalar içeren, inançlara saldıran yorumlar onaylanmamaktır. Türkçe imla kurallarına dikkat edilmeyen, büyük harflerle yazılan metinler dikkate alınmamaktadır.