U/mutsuz musunuz?

Yağmurlar damla damla toprağa değer. Biraz denize, biraz da yeşile… Her insan ve her inanç sahibi gönlünde biraz umut taşır. Bir yağmur tanesi nasıl ki denizlere ulaşarak büyüyorsa, bir umut tanesi de insanı, hayalleri, düşünceleri büyütür.

Dünya meşakkatleri zor, hayatını idame ettirebilmek için çalışır insanoğlu. Yaşamak için ekmeğe suya ihtiyacı olduğu gibi, umut etmeye de ihtiyacı vardır. Biz inananlar için ümitsizliğe yer yoktur hayatımızda. Her hâlin şükrü, bizlere verilen her şeyin hamdine mükellefiz.

Ruhlar yaratıldığı vakit Allah;

"Ben sizin Rabbiniz değil miyim?" diye sorduğunda, “Evet sen bizim rabbimizsin” cevabını veren nur damlası ile bedenine ruh verilen ey insanoğlu! Umutsuz olma! Sen ki bu dünyaya ubudiyet için geldin. Dua ile iste Rahman'dan.

Güzel dinimiz bu konuda orta yolda olmayı istemektedir. Yani bir kimse, ne kadar âlim olursa olsun, ne kadar ibadet ederse etsin, kendisine muhakkak Cennetlik gözü ile bakmamalıdır. İlmine, ameline güvenenler zarara uğrayabilir. Bunun için daima Allahü teâlânın azabından korkmalı, hiçbir ibadetine güvenmemelidir! İlmine, ibadetine güvenmek, nasıl çok tehlikeli ise, kendini muhakkak Cehennemlik zannederek, Allahü teâlânın rahmetinden ümidini kesmek de tehlikelidir. Mümin, orta yolda olmalıdır. Yani Allahü teâlânın rahmetinden ümidini kesmemeli, azabından da emin olmamalıdır!

O bakımdan Kur'ân-ı kerimde değişik âyeti kerimelerde kalp ile dil ile tefekkür ile iste. Senin dayanağın, istinat ettiğin sonsuz kudret sahibi sana istediğini elbet verecek. Ve gör, işit âyeti. "Ve zamanı geldiğinde, Rabbin sana (kalbindekini) verecek, seni hoşnut kılacak" buyuruyor cenabı Allah. Yine “Yeter ki istemesini bil umut ederek, ümitsizliğe kapılmadan. Bazen bir kapı kapanır yüzüne. Seni düşüncelere iter, umudun azalır. Her şeye, herkese ve dahi kendine bile küsersin belki. O kapıyı sana kapatan, bir başka kapıyı açmaz mı hiç. Olur ki hoşunuza gitmeyen bir şey sizin için hayırlıdır. Ve olur ki sevdiğiniz şey de sizin için şerdir. Allah bilir de siz bilemezsiniz" buyuruyor. Vesselam...

 

 

 

 

Niye kınıyorsun söyle be niye?

Âşık olmak benim hakkım değil mi?

Kınamayın beni çok sevdim diye,

Sevdalanmak benim hakkım değil mi?

 

Kızarsanız kızın inadım inat.

Seviyorum işte vicdanım rahat.

Sevmek suç mu oldu sanki kabahat,

Âşık olmak benim hakkım değil mi?

 

Kınamayın beni durun dinleyin.

Sakin olun üstüme fazla gelmeyin.

Kahkaha atarak bana gülmeyin,

Sevdalanmak benim hakkım değil mi?

 

Sevdim seveceğim sevmeye devam,

Gözümde çok yüce bu kutsal davam…

Yüzüme gülerek bakıyor sevdam,

Âşık olmak benim hakkım değil mi?

 

Sevdamın adını soruyorsunuz siz.

Ruhumda bıraktı çok derin bir iz.

Maşukumla mutlu huzurluyuz biz,

Sevdalanmak benim hakkım değil mi?

 

Dikkat edin şimdi açıklıyorum.

Ta yürekten sarılıp kucaklıyorum.

Süleyman'ım aşkımı haykırıyorum.

Ezanım, bayrağım, Kur'ânım vatanım,

Türkiye'mi sevmek hakkım değil mi?

 

 

 

 

 

ÇANAKKALE: Çanakkale Boğazı'nın iki kıyısında (Avrupa ve Asya üzerinde) yer alan, üstün tabiat güzellikleri yanında Türk tarihinde destanlar yazıldığı bir ilimiz. Çanakkale, Anadolu’nun ve Orta Doğu’nun stratejik bir bölgesidir. Bu sebeple geçmişte pek çok istilâlalara uğramıştır. Çanakkale il merkezine 30 km mesafede bulunan Truva Harabeleri en eski yerleşim merkezlerindendir. Truva iki bin sene Anadolu’nun bir kültür merkezi olmuştur. Çanakkale’de 18 Mart 1915’te dünya tarihinin en büyük savaşlarından birisi yaşandı. Çanakkale Boğazı'na büyük bir saldırı yaptılar. Bu saldırıda düşman, 3’ü büyük zırhlı olmak üzere 9 savaş gemisi kaybetti. 11 savaş gemisi de ağır yaralandı. Denizden netice alamayan düşman kuvvetleri, 25 Nisan 1915’te Seddülbahir ve Arıburnu’na kuvvet çıkardılar. Seddülbahir, Arıburnu, Morto Koyu, Alçıtepe, Kanlısırt, Conk Bayırı, Kabatepe, Kocaçimen ve Anafartalarda çok kanlı mevzi ve göğüs göğüse savaşlar oldu. Türk askeri kahramanlık destanları yazdı. Çanakkale topraklarının yarısı ormanlarla kaplı, geri kalan yarısı da ekime elverişlidir.