Abdülmecid Şirvani "rahmetullahi aleyh" -3-

Makam sahibi biri, bir yolculuk ânında, Tokat'a uğramıştı, "Şirvani" zamanında. "Hoş geldin" demek için, o makam sahibine, Gitti bütün ahali, onun ziyaretine. Kendini çok beğenen bir kişiydi o fakat, Yanına gelenlere, etmedi hiç iltifat. Böbürlenip dedi ki; (Beni karşılayanlar, Sadece bu kadar mı, yok mu başka insanlar?) Onlar, "Evet efendim" deyince o kimseye, Dedi; (Doğru söyleyin, yok mu başka bir kimse? Beni karşılamağa gelmesi lazım olan, Başka kimse kaldıysa söyleyin bana heman.) Orada bulunanlar dediler ki; (Efendim, Yalnız takva sahibi bir zat var, ehli ilim. Allahın evliyası, çok mübarek biridir, Hiç çıkmaz dışarıya, onun işi ilimdir.) O bunları duyunca, gayet sinirlenerek, Dedi; (O, eceline susamış olsa gerek. O nasıl bir kimse ki, huzuruma gelmiyor, Benim kim olduğumu, o galiba bilmiyor. Haydi ne durursunuz, bekliyorum onu ben, Gidip zorla da olsa, getirin bana hemen! Ben onun cezasını yanınızda vereyim, Beni karşılamamak, nasılmış göstereyim!) Dediler ki (Efendim sizden önce buraya, Gelen büyük insanlar, giderlerdi oraya. Dergâhına vararak, öperlerdi elini, Çok iyi bilirlerdi, o zatın kıymetini. Size de layık olan, o zata gitmenizdir, Ellerini öperek, dua istemenizdir.) Dedi ki (Yarın ona, gideyim öyle ise, Bir ceza vereyim ki, ibret olsun herkese.) "Mevlana Şirvani"yi seven bazı kimseler, Dergahına giderek, bunu haber verdiler. Dediler ki; (Efendim, o çok zalim biridir, Eğer gitmez iseniz, bir zarar yapabilir.) Buyurdu ki; (Ey dostlar, şunu iyi biliniz, O bize dokunamaz, asla üzülmeyiniz. Biz nasıl gitmiyorsak o kimsenin yanına, Onun da yaklaşması, hiç mümkün değil bana.) Ertesi gün o zalim, gurur ve kibir ile, Yollandı o dergaha, birçok hizmetçisiyle. O zata "Zarar vermek" niyetiyle giderken, Yolda attan düşerek, ölüp gitti aniden. Zira atı huysuzdu, kendisi gururluydu, Giderken hayvan onu, şiddetle yere vurdu. Bir "Allah adamı"na gidiyorken zarara, Tepe taklak düşerek, gidiverdi mezara!..