Abdülvahhab-ı Şa'râni "rahmetullahi aleyh" -6-

"Abdülvehhab Şa'rani", cihana ilim yaydı, Ve lakin kendisini, çekemiyenler vardı. Bunlardan bir tanesi edip çok kin ve haset, Zamanın müftüsüne, etti onu şikâyet. "Şa'râni" bu haberi alınca, gitti hemen, O müftüden bir kitap istedi emaneten. "Müdevvene" adında bir fıkıh kitabıydı, Kalın, birkaç cild olup, hacimli ve ağırdı. Müftü, talebelerden emretti ki birine; (Sen taşı bu ciltleri, bu kimsenin evine.) Kitapları bırakıp, biraz dinlenmeksizin, Müsaade istedi, talebe gitmek için. Buyurdu ki: (Evladım, istersen kal bu gece, Biraz sohbet ederiz, senin ile böylece.) Çocuk, kabul edince, içeriye geçtiler, Tâ gece yarısına kadar sohbet ettiler. "Şimdi de biraz uyu" buyurup talebeye, Çıktı o kitapların bulunduğu bölmeye. Lâkin geçmemişti ki, yirmi dakika kadar, Talebenin yattığı odaya geldi tekrar. Onu uyandırarak, buyurdu ki; (Kardeşim, Götür bu kitapları, halloldu zira işim.) Talebe, kitaplarla gidiyorken öylece, Düşündü ki; "Bunlara hiç bakmadı bu gece. Madem bakmıyacaktı, ne için aldı peki? Lakin bilemediğim bir hikmeti var belki." Müftü de, kitapların geldiğini görünce, (O benimle alay mı ediyor?) dedi önce. Kızıp, kendi kendine şöylece söylendi ki; "Okumıyacaktı da, ne için aldı peki?" O ara biri gelip, dini bir sual sordu, Lakin araştırmadan cevap vermek pek zordu. İmâm-ı Şa'rani'den gelen o kitaplara, Bakarak, cevabını başladı aramağa. Ve lakin çevirdikçe kitap sayfalarını, Gördü hep Şa'rani'nin açıklamalarını. Onu koyup, merakla aldı öbür ciltleri, Gördü ki, notla dolu bütün sahifeleri. Talebeyi çağırıp dedi ki; (Bu kitaplar, Hepsi tek tek okunup, yazılmış hem de notlar.) O dedi; (Beraberdik, onunla bütün gece, Benden, yirmi dakika ayrı kaldı sadece.) Dedi ki; (Bunca kitap, değil yirmi dakika, Yirmi ayda bile zor okunur filhakika.) Hakkında beslediği kötü düşüncelerden, Vazgeçip, o velinin evine gitti hemen. Huzuruna çıkarak, tövbe etti gönülden, Talebesi içine dahil oldu o günden...