Mevlânâ Halid-i Bağdadi "kuddise sirruh" -7-

Bir gün "Mevlânâ Halid" Haca gitmek zere, Katırına binerek, çıktı hemen sefere. Şam'a uğradığında, yalancı, fasık biri, Gidip şikâyet etti, kadıya bu veliyi. Dedi ki; (Üç ay önce, çalınmıştı katırım, Meğer ki bu zat çalmış, görür görmez tanıdım.) Vaziyeti öğrenmek maksadıyla o dahi, Mahkemeye çağırdı, "Halid-i Bağdadi"yi. Yalancı şahitleri dahi dinlediğinde, Verdi kesin hükmünü, yalancının lehinde. "Mevlânâ Halid" ise, çıkınca mahkemeden, Teslim etti katırı, o yalancıya hemen. Buyurdu ki; (Ey kişi, hükmü ile hakimin, Anlaşılmış oldu ki, bu hayvan şimdi senin. Lâkin ben, şunu dahi söyliyeyim ki şimdi, Bu hayvan, benim evde dünyaya gelmiş idi. Yine de hiç kimseye sû-i zan etmiyorum, Çünki Allah, her şeye kadirdir, biliyorum. Benim evimde doğan bu katırı, pek âlâ, Senin eve koymağa kadirdir Hak teâla. Senin katırını da, benim eve koymuştur, Madem ki hüküm böyle, bu iş böyle olmuştur. Bağdat'tan Şam'a kadar binme ücretini de, Vereyim ki, hakkınız kalmasın üzerimde.) Tam parayı çıkarıp, o kimseye verirken, Yalancının katırı, oraya geldi birden. Katırı görür görmez o yalancı şahitler, "Hâlid-i Bağdadi"den çok özür dilediler. O hâkim, daha sonra öğrendi hadiseyi, Aradı, bulamadı "Hâlid-i Bağdadi"yi. O yalancı kişiyle, yalancı şahitler de, Kaçıp mekan tuttular, Şam'dan başka bir yerde. Bir gün de Abdülbaki adında bir kimseyi, Bağdat'a, vazifeli gönderdi valileri. Abdülbaki Efendi, bir ay kaldı Bağdat'ta, Parası da bitince, kaldı çok sıkıntıda. Açlık ve üzüntüyle günleri geçirirken, "Hâlid-i Bağdadi"yi hatırladı âniden. Düşündü; "O, Allahın bir evliya kuludur, Benim halim, muhakkak o zatın malumudur." O, düşünür idi ki bunları, tam o saat, Kapısı çalınarak, içeri girdi bir zat. Elindeki keseyi bırakıp girdi söze; (Halid-i Bağdadi'nin selamları var size. Buyurdu ki, "Parasız kalmış olabilirler, İşbu hediyemizi lütfen kabul etsinler.") Başka bir şey demeden, gitti izin alarak, Saydı, "yirmi bin altın" var idi tam olarak.