Geredeli Abdullah Efendi "kuddise sirruh" -2-

İslam âlimlerinden bir büyük evliya zat, Bir gün cemaatine şöyle etti nasihat: (Ey insanlar bilin ki, bu dünya muvakkattır, Ve her canlı, mutlaka "Ölüm"ü tadacaktır. Öyleyse kendinizi "Ölmüş" kabul ediniz, Zira ölüm, size de gelecek hiç şüphesiz. Bir şey "Muhakkak" ise, onu "Oldu" bilmeli, Ona göre hazırlık, bir tedarik görmeli. "Allah'ı görür" gibi yapınız ki ibadet, Siz görmüyorsanız da, O sizi görür elbet. Ölümden sonra olan safhada eğer ki siz, Başınıza gelecek şeyleri bilseydiniz, Asla yiyemezdiniz hiçbir şeyi severek, Hatta içemezdiniz, su bile isteyerek. Nasihat isterseniz, kafidir "Ölüm" size, Zira ölüm, son verir dünya zevklerinize. "Allah adamları"nı çok sevin ey insanlar, Kul, bununla kazanır Hak katında itibar. Her kim bu "Evliya"yı çok seviyorsa şayet, Allah'ı sevmeğe de, yol açar bu muhabbet. Ve eğer bir "Veli"yi her kim çok sever ise, "İbadet yapmış" gibi, sevap alır o kimse.) Bir gün de huzuruna gelerek yine bir zat, Dedi: (Eder misiniz bana biraz nasihat?) Buyurdu: (Hasta ise, bir kulun kalbi eğer, İndallah makbul olmaz, yaptığı ibadetler. Yani borcu ödenip, görmese de hiç azab, Lakin pek kazanamaz, fazla ecir ve sevap. Kalbin bu hastalığı şudur ki, bilin yine, Tutulmuş olmasıdır Allah'tan gayrisine. Belki de "Kendisi"ne bağlanmış olmasıdır, Bu, onun en birinci mühim hastalığıdır. Çünkü kul, "Kendi için" ister asıl her şeyi, "Kendi için" arzular mal, mevki ve rütbeyi. Ve hatta çocuğuna ediyorsa muhabbet, "Kendini sevdiği"nden, onu da sever elbet. İnsan kurtulmadıkça "Kendisini sevmek"ten, Kurtulamaz mahşerde, Cehenneme girmekten. Nefsin esaretinden kurtulursa bir kimse, Hakk'a "Halis kul" olur sırf O'na yönelirse. Yani nefse değil de İslama uyarsa hep, Nefsi için hiçbir şey etmezse arzu talep. Gitmiştir kalbindeki o şiddetli hastalık, Allahü tealaya "Halis kul" olur artık. Çünkü o, Allah için yapar her bir işini, Zira "İman" ve "İhlas" kaplamıştır içini. Sırf Allah rızasını düşünür her bir işte, Nefsine kul olmaktan, kurtulmak budur işte.)