Abdurrahman-ı Tâgî "kuddise sirruh" -2-

Allah adamlarından bir büyük evliya zat, Genç bir talebesine şöyle etti nasihat: (Ey oğlum, nasihatım şudur ki sana şu an, "Allah korkusu" ile yaşıyasın her zaman. Çünkü her iyiliğin ve her hayrın kaynağı, Allah korkusu ile yaşamaktır devamlı. O'nun emrine uyup, sakın ki haramlardan, Sana muvaffakiyet nasib etsin Yaradan. Aile efradına iyilik etmeğe bak, Zira ihsan edeni, çok sever cenab-ı Hak. Onlara sert davranma, şefkat eyle ve acı, Yoksa senden olurlar, mahşer günü davacı. Onlar Hak tealanın, sana emanetidir, Mütevazı davran hep, yapma hiç gurur, kibir. Onların hukukuna eyle ki tam riayet, "Kul hakkı"ndan kurtulmak, çetindir o gün gayet. Allah affetse bile sair çok günahları, Helallık almadıkça, affolmaz kul hakları.) Bir gün de genç birine buyurdu ki: (Evladım, Bil ki ecel ardından geliyor adım adım. "Ölüm" vakti gelince, uyandırırlar bizi, Lakin o uyanmanın olmaz hiç faidesi. Dünya düşkünleriyle arkadaşlık eylemek, "Öldürücü zehir"dir, sakınmak, kaçmak gerek. Bu zehirle ölenin, yeri "Sonsuz ateş"tir, Aklı olan kimseye, bir işaret yetişir. Dünya adamlarından uzak dur, görme hatta, Arslandan kaçar gibi kaç onlardan adeta. Zira arslan, insanın alır yalnız canını, Onlar ise alırlar, dinini, imanını. Hadisi şerifinde bir gün Nebiyyi zişan, Bunun kötülüğünü etmiştir şöyle beyan: (Zengine, malı için alçalan bir kişinin, Gider üçte ikisi, dininin bu iş için.) Düşün ki, onlar ile görüşmen ne içindir? Mal ve mevkileriyle ilgili değil midir? Aman oğlum dikkat et, onlara olma yakın, Onların zararından kendini iyi sakın. Zira bu, öyle fena bir iş ki, akabinde, Nasihat dinlemeğe yer bırakmaz kalbinde. Biraz ağır söyledim, sebebi şu ki oğlum, Başka türlü uyanmak çok zordur, biliyorum. Bir yandan "Nefis, şeytan", bir yandan "Kötü yâran", İnsanları aldatıp söylerler türlü yalan. Halbuki bilmeli ki, "İmtihan"dır bu dünya, Öyle çabuk geçer ki, sanki tatlı bir "Rüya." Öyleyse ey evladım, kendine gel ki artık, Zira hiç fayda vermez ahirette pişmanlık.)