Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"

Allah adamlarından hâl ehli bir evliyâ, Bu zatın zamanında din ilmi oldu ihyâ. O bir gün buyurdu ki: (Her iyiliğe engel, İnsanın kendisidir her şeyden daha evvel. "Nefis", çok tehlikeli düşmandır sahibine, Zira çalışmaktadır hep onun helâkine. Ne kadar çok dalarsak "Günah"a akşam sabah, O düşmanla, o kadar dost oluruz maazallah. "İbâdet"e ne kadar sarılırsak bâhusus, O düşmanın şerrinden o kadar kurtuluruz. Her günü, "Son gün" gibi edin siz mülâhaza, Yine "Son vakit" gibi durun siz her namaza. Vakit bildirmemiştir kimseye zira ecel, Hazırlanın "Ölüm"e, kurmayın uzun emel. Şimdi ehl-i cehennem, kabirde yanıyorlar, Gözümüz görmese de, bu azablar şimdi var. "Âhiret"te, gidecek iki yer vardır ki hem, Biri ebedî "Cennet", biri sonsuz "Cehennem". Gözden perde kalkınca görünür o hakikat, Çok pişman olunsa da, çaresi olmaz fakat.) Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya çok kısadır, "Ölüm"le aramızda çok kısa zaman vardır. Bu iş, Allah korusun bir zelzeleye bakar, Bunun olmamasına bir garantimiz mi var? Yâni ölüp ölmemek, elimizde değildir, Öyle ise "Ölüm"ü her an beklemelidir. Hakîkî bir Müslüman, düşünür "Âhiret"i, Hep âhiret içindir bütün sa'yü gayreti. Bu dünya bir "Konak"tır, göçülecek bu yerden, Ve lâkin âhirette hayat var ebediyyen. Bir kimse var idi ki, kendine "Ev" yapardı, Karşısına geçer ve, hayran hayran bakardı. Çok îtina ederdi onu bina ederken, Lâkin çok korkuyordu, "Ölüm"den bahsederken. Cenaze namazına hiç gitmezdi o hattâ, Bilmezdi ki, ebedî kalınmaz bu hayatta. Bir "Cenaze" görseydi, arkasını dönerek, Kaçar ve bir an önce ederdi o yeri terk. "Niçin böyle yaparsın?" diye sordum bir gün ben, Dedi ki: "Ne yapayım, korkuyorum ölümden." Hiç korkunun ecele faydası yok ki elbet, İnsan, ömrü bitince, ölecektir akıbet. Nitekim kalbi durdu ve öldü o bir gece, Çok sevdiği dünyayı terk eyledi böylece. Bir âlim, her gün akşam diyormuş ki bir defa: "Heyhât, yine ömürden azaldı bir gün daha." Mü'min, hazırlığını yapmalı ki mükemmel, Zira hiç belli olmaz, âni gelir hep ecel.)