Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"

Allah adamlarından "Mazhar-ı Cân-ı Cânân", Bir mezarın yanından geçiyordu bir zaman. "Kalp gözü"yle baktı ki, kabirde bir "Kadın" var, Melekler, o kadına çok azab yapıyorlar. Düşündü ki: "Acaba bu kadın kâfir midir? Yoksa îmânı var da, günahkâr biri midir?" Önceden okuduğu bir tek "Hatm-i tehlîl"in, Yâni yetmişbin adet Kelime-i tevhîd'in, Sevabını, kadının rûhuna gönderince, Azabtan kurtularak, gark oldu bir sevince. Yâni kadın, o anda kurtuldu o azabtan, Ve kabri, birden bire oldu güllük gülistan.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, "Ölüm"ü yâdınızdan çıkarmayınız zinhar. İnsanlar uykudadır, uyanırlar ölünce, Hesaba çekilirler her şeyden ince ince. Sonra hatırlayın ki sık sık "Ölüm"ünüzü, Ölümü çok düşünmek, uzatır ömrünüzü. Hattâ "Mevt"i düşünmek, kalpleri ferahlatır, Dünyayı düşünmekse, ömrü daha kısaltır.) Bir gün de buyurdu ki: (Ey insan, ol ki âgâh, Hiç ummadığın anda, ecelin gelir nâgâh. İyi bil ki bu dünya, bir "Rüya"dır ki elbet, Bu rüyadan, "Ölüm"le uyanırsın âkıbet. Bir yere girersin ki, karanlık, dar bir kabir, Ve suale çekerler seni "Münker" ve "Nekir". Ebedî kalacağın, iki yer vardır ki hem, O, ya "Cennet" olacak, ya maalesef "Cehennem". Bunlara, çok yakında olacaksın âşina, Öyleyse uyan çabuk, al aklını başına. Bunları düşünmekten var mı daha mühim iş? Gafletten uyanmazsan, fecî olur bu gidiş. Ey dünya lezzetine aldanan gâfil insan, "Ölüm"e hazırlan ki, elinde fırsat şu an. İnsanları bekliyor "Cehennem"in ateşi, Öyle şiddetlidir ki, bulunmaz aslâ eşi. Bilse idi bunları koyunlarla sığırlar, Yemeğe, bir lokma et bulamazdı insanlar. Zira kederlerinden hiç yemezlerdi, hattâ, Bu yüzden deri kemik kalırlardı adetâ. "Kıyamet günü" için, şimdiden yap ki azık, Yanarsın aksi halde, kendine etme yazık. Hazırlıklı olanın aslâ olmaz zararı, "Cennet bahçesi" olur, öldüğünde mezarı. Biri de hazırlanmaz ve etmezse hiç esef, Mezarı, "Cehennemden çukur" olur maalesef. Dünya ve âhirette mahcup olmamak için, Af ve mağfiretini dileriz Rabbimizin.