Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"

Yürüyen ölü gibi!.. Allah adamlarından büyük bir evliyâdır, Kalpleri aydınlatan nasihatları vardır. Ona bir gün sordular: (Âhirette azaba, Dûçar olmamak için ne yapmalı acaba?) Buyurdu ki: (Dünyada kurmayın uzun emel, Çünki hep yaklaşıyor arkadan size ecel. Şu anda vâki olsa şiddetli bir zelzele, Hepimiz ölürüz de, sağ kalmaz bir fert bile. Ne kadar çok olsa da para pul, tapu senet, Hiç birinin, orada faydası olmaz elbet. Her kim geçirdi ise ömrünü ibadette, Onlardan fayda görür yalnızca âhirette.) Ona, bir gün methini yaptılar bir kişinin, Buyurdu ki: (Kalbinde ne vardır ölüm için?) Dediler ki: (Ölümden bahsetmez hiç o kimse.) Buyurdu: (İyi adam değildir öyle ise.) Bir gün Resulullaha sordu biri Ensârdan: (En akıllı kimlerdir acaba insanlardan?) Buyurdu ki: (Ölümü en çok yâdedenlerdir, Ve hazırlık yapmakta acele edenlerdir.) Bir gün de, sohbetinde buyurdu. (Ey cemaat, Gözünüzü açın ki, çabuk biter bu hayat. Öyle yaşayınız ki bu dünyada siz hattâ, "Yürüyen ölü" gibi bulunun bu hayatta. Bir velî buyurur ki: (Kalbim sıkıldığında, Ölümü hatırlayıp rahatlarım ânında.) "Ömer bin Abdülaziz", toplayıp âlimleri, "Ölüm" ve "Âhiret"ten bahsederdi ekseri. O kadar ağlardı ki sonra da kederinden, "Cenaze çıkmış" gibi olurdu evlerinden. "Hasan-ı Basrî" dahî otursaydı bir yere, "Ölüm" ile "Kabir"den bahsederdi ilk kere. "Hazret-i Âişe"ye sual etti bir hanım, Dedi ki: (Kalbim katı, acaba ne yapayım?) (Ölümü çok hatırla, yumuşar) dedi ona, Dediği gibi yapıp, kavuştu muradına. "Rebî bin Heysem" dahî, bir mezar kazdı evde, Çoğu vakitlerini geçirirdi o yerde. Derdi ki: (Az bir zaman unutsam ölümü ben, Kalbimin karardığı belli olur halimden.) "Ömer bin Abdülaziz" buyurdu ki bir zâta: (Ölümü düşünürsen kavuşursun rahata.) Resulullah gördü ki bir grup insanları, Yüksek sesle gülerek geçiyor zamanları. Yaklaşıp buyurdu ki: (Siz bu toplantınızda, Lezzetleri yıkanı hatırlayın biraz da.) (O nedir ki?) deyince, buyurdu ki: (Ölümdür, O, bütün lezzetleri temelinden götürür.)