Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"

Cehennem acısı Allah adamlarından âlim ve velî bir zat, Bir gün "Ölüm" hakkında şöyle etti nasihat: "Kabir", bu yolculuğun henüz ilk konağıdır, Bu kolay geçer ise, sonu daha kolaydır. Eğer zorluk olursa bir kimseye kabirde, Daha da çetin olur ondan sonrakilerde. Sonraki konaklardan ilki "Sûr" korkusudur, Öyle şiddetlidir ki, olunmaz hiç tasavvur. Sonra "Mahşer yeri"nde durdurulur cümle halk, Günahlarına göre herkes olur tere gark. Güneş, bir mızrak boyu yaklaşır o zamanda, "Bin sene" beklenilir o müthiş izdihamda. Bu vaktin sonunda da, başlar ki hem de "Mîzan", Her işten, ince ince hesap verir her insan. Burada, korku ile başlar öne eğilir, Beklerler, haklarında nasıl hüküm verilir? Sonra "Sırat köprüsü" ve altında "Cehennem", Bir an dayanılmıyan ateş, acı ve elem. "Sırat"ta, yedi yerde vardır sual durağı, "Kul hakkı"nda, herkesin çözülür dizi bağı.) Yine bir sohbetinde bu mübarek velî zat, "Can verme" konusunda şöyle verdi îzâhat: (Can vermenin acısı şiddetlidir ki öyle, Başka bütün acılar "Hiç" kalır ona göre. Bir kimsenin önünde, yalnız bu olsa şayet, Dünyada hiçbir şeyden alamaz tad ve lezzet. Yetmiş kılıç darbesi vurulsa da birine, "Can verme" acısının yanında "Hiç"tir yine. Sâkin görünürse de can çekişen bir insan, Tükendiği içindir tâkatı o acıdan. Çünki o şiddet ile, çekilir el ve ayak, Bunun ne olduğunu, tadanlar bilir ancak. O Server, teşrif etti bir hastanın yanına, Gördü ki, canı gelip dayanmış boğazına. Buyurdu: (Ben bilirim bunun ne olduğunu, Damarları içinden çekiyorlar rûhunu.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok kısadır bu hayat, En büyük sermayemiz, bu ömrümüzdür fakat. Yâni tam bir "İmtihan yeri"dir ki bu âlem, Burada kazanılır cennet ile cehennem. Dünyada yaptığımız her işin, âhirette, Hep karşılıklarını göreceğiz elbette. Bu dünyada en mes'ut ve bahtiyar şu kuldur, "Âhiret"e yarıyan işlerle meşgul olur.)