Ahmet ibni Hanbel "rahmetullahi aleyh"

İslâm âlimlerinden olan bu mübarek zat, Genç bir talebesine, şöyle etti nasihat: (Oğlum, gerçi gençliğin varsa da şimdi elde, Ve lâkin ekseriya âni gelir "Ecel" de. En büyük sermayesi, "Ömrü"dür bir insanın, Hayal olan şeylerin ardında koşma sakın. Kıymetli şeye harca bu büyük sermayeyi, Ve çok iyi tesbit et "Hedef", yâni "Gâye"yi. Biz, yalnız tek şey için gelmişiz bu dünyaya, O da, "Kulluk etmek"tir Allahü teâlâya. Faidesiz şeylerden çok sakın ki evlâdım, Sana, "Mahşer günü"nde, kimseden gelmez yardım.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Hak teâlâ, Resulünün yolunda bulundursun evvelâ. Çünki insan, ne kadar yaşasa da, nihayet, Muhakkak "Âhiret"e edecek bir gün avdet. Enbiya sûresinde şöyle buyurmaktadır: "Her bir canlı, muhakkak ölümü tadacaktır." Hadiste buyuruldu: "Her kimin ömrü uzun, İbadeti de çoksa, ona müjdeler olsun." Bir "Köprü"ye benzer ki "Ölüm" açık, âşikâr, Ölüm'le kavuşurlar ma'şûkuna âşıklar. Bütün Hak âşıkları, "Ölüm"ü düşünerek, Teselli bulmaktadır onu hayâl ederek. Ankebût sûresinin beşinci âyetinde, Şöyle buyuruluyor bu mevzû üzerinde: "Ey Rabbine kavuşmak isteyenler, bilin ki, O'na kavuşma vakti gelecek elbette ki." "İbni Hanbel" alırken en son nefeslerini, "Olmaz, olmaz" diyerek, kovdu sanki birini. Oğlu görüp dedi ki: (Ne oldu baba size? Kime "Olmaz" dediniz, bu, merak verdi bize.) Buyurdu ki: (Evlâdım, tehlike var şu zaman, Çok kritik bir ânı yaşıyor şimdi baban. Şeytan geçmiş karşıma, bana der ki: "Ey Ahmet, Gel sen de Hıristiyan dîni üzre vefat et." Ben, "Olmaz, olmaz" dedim, o kaçıp etti firar, Son nefeste, şeytandan çok büyük tehlike var. En büyük hîlesini, o yapar böyle işte, Aldananlar, maazallah kalır sonsuz ateşte.) "Şehadet"i söyleyip, vefat etti nihayet, Bağdat halkı işitip, üzüldü buna gayet. Cenaze namazını kılmak için o zaman, Geldiler grup grup, onbinlerce Müslüman. "Yüzbin"den fazla idi namazını kılanlar, Kuşlar, tabut üstünden geldiler kabre kadar. Gayri müslimlerden de gördü bunu çok insan, Duygulanıp, birçoğu o gün oldu Müslüman.